The CEO's First Love (Prologue to Chapter 10)

Prologue

Hingal na hingal si Yeshua Tada nang makarating sa kinauupuan ni Bivianne Cordova. Hindi pa siya nakahahabol ng hininga nang magsalita siya sa garalgal na boses, “Totoo ba? Manonood ka talaga ng competition?"


Kahit hindi siya nito tingnan ay alam niyang kumikinang ang mga mata niya dahil sa balitang dala. Sa halip na magpakita ng anumang senyales ng emosyon, hindi inalis ni Bivianne ang tingin mula sa mga papeles na ginagawa mula nang umagang iyon.


"Can you please hand these over to the R&D as soon as possible?” Inilagay niya ang dalawang hanay ng mga papel sa mesa at nagpatuloy, “And this should be handed to the finance.”


Saglit niyang tiningnan ang mga papel, pinag-iisipan kung ano ang gagawin niya rito. "Of course." Aalis na sana siya ng kwarto pero pinili niyang tumalikod at bumalik sa mesa. "So, pupunta ka ba talaga?"


Tumingin si Bivianne mula sa kaniyang computer at bumuntonghininga. “Alam mo na ang sagot. Ano pang silbi ng pagtatanong?”


Lumawak ang ngiti niya sa balita. “Kung ganoon, pupunta ka talaga, ha? Right?”


Napailing na lang si Bivianne bago bumalik sa trabaho. Alam niyang ganito ang magiging reaksyon ni Yeshua bago pa man siya makabili ng ticket, pero hindi pa rin niya maiwasang hindi mapairap. "Ikuha mo na lang ako ng kape, and then get lost." Inabot niya rito ang kaniyang personal na tumbler para sa isang iced coffee.


Tatalon-talon nang lumabas si Yeshua ng silid na may malaking ngiti sa kaniyang mukha. Malaking bagay para sa kaniya na malaman na handa ang kaniyang kaibigan na manood ng laro pagkatapos ng ilang pagtatangka na hingkayatin siya.


Hindi niya alam kung ano ang nagbago sa isip niya, ngunit hindi na ito mahalaga ngayon. Ang katotohanan na siya ay pupunta ay sapat na para sa kaniya.


Sa kabilang banda, tumigil si Bivianne sa pagtitipa sa kaniyang computer pagkaalis ng kaniyang kaibigan at sekretarya. Ang pagpunta sa isang e-sport competition ay hindi talaga niya istilo. Mas gusto niyang manood ng sports na pisikalan ang laro gaya ng soccer.


Wala siyang kilalang kahit na sinong player bukod kay Khaianne at sa kaniya. Ni hindi niya lubos na naiintindihan ang laro. Bukod sa kailangang gumamit ng mga manlalaro ng mga baril at kutsilyo upang patayin ang karakter ng isa't isa, wala na siyang alam tungkol dito. Wala siyang ideya kung paano manalo sa larong ‘yon.


Pero dahil ito ang unang laro ni Khaianne bilang isang propesyonal na manlalaro ay mahalaga sa kaniya.


PAGKATAPOS AYUSIN ANG kaniyang puting mahabang sleeves at fitted na beige na palda, kinuha ni Bivianne ang kaniyang pitaka bago umalis ng bahay. Tumunog ang kaniyang sasakyan nang pinindot niya ang mga susi, ngunit umalingawngaw ang isa pang hanay ng mga busina mula sa parking space.


"Puwede ka na lang sumama sa akin sa venue, Bivianne," pag-aya ni Yeshua na may malaking ngisi sa kaniyang mukha. Nakalabas ang ulo nito sa bintana, nakasilip sa kaniya. "Less car usage, less air pollution.”


Pinagkrus ni Bivianne ang kaniyang mga braso sa dibdib. “Bakit hindi mo ibenta ang sasakyan mo? Less car, less air pollution, ‘di ba?”


Napanguso siya at sinabi, “Pumasok ka na lang, Bi.”


Malawak ang ngiti ni Bivianne nang buksan niya ang pinto ng pasahero. Hindi niya alam kung ano ang dahilan kung bakit hindi niya tinanggihan ang alok nito. Pero minsan, kahit gaano na sila katagal na magkaibigan, miski siya ay hindi pa rin makuha kung paano ang takbo ng utak ni Yeshua.


Minsan ay masyadong predictable si Yeshua kaya hinahayaan na lang niya ito dahil naiintindihan niya. Pero minsan naman ay hindi niya alam kung ano ang gagawin dahil hindi niya alam kung ano ang nasa isip nito.


Nakanguso pa rin si Yeshua habang nagmamaneho ng sasakyan, pinipigilang tumingin sa kanyang mga mata. Kahit na nagmaneho na palabas ng parking space, tumanggi pa rin siya na makipag-usap sa kanya. At pagkatapos ng ilang taon ng pagiging magkaibigan, alam niyang may bumabagabag sa kanya, gaano man ito kalaki o kaliit.


"Ano iyon?" tanong niya, inayos ang lipstick niyang pula.


"Wala," naka-pout pa rin niyang sagot.


“Spill it. Hindi ko malalaman kung ano ang problema kung hindi mo sasabihin.”


Bumuntong-hininga siya bago sumagot, “Matagal na tayong magkaibigan. Halos isang dekada na tayong magkaibigan, Bi. Pero bakit feeling ko strangers pa rin tayo? Bakit parang ako lang ang nag-iisip na magkaibigan tayo? Teka, ganoon ba talaga? Ako lang ba ang nag-iisip niyan?”


“Eyes on the road,” babala ni Bivianne nang tangkaing tumingin sa kaniya.


“Sagutin mo ang tanong ko, Bi. Huwag mong ibahin ang topic.”


“I am not. Ang sabi ko lang sa iyo ay itutok mo ang ‘yang mga mata mo sa kalsada, at baka maaksidente tayo bago pa man tayo makarating doon.”


“Sagutin mo!”


Bumuntong-hininga si Bivianne. "Sige. Sige. Chill. Una, ipaliwanag mo sa akin. What exactly are you pertaining that you started saying that?"


"Acting ignorant now, huh? Fine! Kung hindi dahil kay Leian, Hindi ko malalaman na manonood ka ng kompetisyon ngayon. Bilang isang kaibigan, dapat mong sabihin sa akin ang ganoong klaseng mga bagay.”


Marahan siyang tumango bago sinabing, “Okay. Dapat kong sabihin sa iyo kung saan ako pupunta at kailan mula ngayon. Duly noted.” Kahit hindi tumitingin sa kaibigan, ramdam pa rin niya ang pagmulat ng mata ni Yeshua sa pahayag na iyon.


“Alam mo na hindi iyon ang ibig kong sabihin.”


“Ano ba talaga?”


“Ibig sabihin,” bulalas niya, “dapat mong sabihin sa akin kung kailan mo gustong panoorin ang stepbrother mo. Sabihin mo kung kailan mo siya gustong bisitahin o kausapin. Is that asking for too much?” Dahil doon, hindi napigilan ni Bivianne na itaas ang isang kilay sa kanya.


“Seryoso?”


“Well, you know what I mean, Bi!”


“Hindi ko alam ang ibig mong sabihin. Parang gusto mong malaman lahat ng bagay na may kinalaman sa kapatid ko. Sabihin mo sa akin nang tapat, may gusto ka pa rin ba sa kanya?”


“I—“ Kinagat niya ang ibabang labi niya at pinigilan ang sarili na magsalita. Isang maling salita at hindi titigil ang babaeng ito sa pang-aasar sa kaniya. Kahit na gusto niyang makita ang ganitong side mula kay Bivianne, ayaw niyang maging sentro ng atensyon. At talagang ayaw niyang malaman ng kapatid niya na nagmamalasakit pa rin siya sa kaniya at pinapanood pa rin niya itong naglalaro.


“Okay,” sabi niya, “hindi mo na kailangang sagutin iyon.”


“I don’t like you brother anymore, okay? Pupunta lang ako doon dahil pupunta ka at dahil gusto ko ang e-sports, okay?”


“Okay.” Tumango siya, ngunit ang boses nito ay parang hindi naniniwala sa kanya.


“Hindi ko na nga gusto ang kapatid mo!”


Natatawasi Bivianne at sinabi, “Wala naman akong sinasabi.”


Nag-pout pa ang mga labi ni Yeshua pagkatapos noon, ngunit hindi na siya nagsalita pa. Alam niyang hinding-hindi siya mananalo sa argumento pagdating sa babaeng ito. Walang paraan na manalo siya laban sa isang taong kasing talino at tuso niya. Kahit na hindi na tuso si Bivianne gaya ng dati, malupit pa rin siya minsan, lalo na sa kaniya.


Nang makarating sila sa venue, sumugod sila sa main entrance at hinintay na magbukas ang pinto. Ang lugar ay puno ng mga manonood at tagahanga mula sa buong bansa. Ang ilan sa kanila ay may hawak na mga pompom, banner, at maging mga light stick, upang suportahan ang kanilang mga idolo.


Mas mukha itong isang concert sa halip na isang kompetisyon sa e-sport. May mga larawan ng mga manlalaro sa kanilang mga kamay na hinahangaan nila. Pati sa t-shirt at tumbler.


Hindi mapigilan ni Bivianne ang mapangiti sa nakita. Ilang taon na ang nakalilipas, hindi pa gaanong sikat ang e-sports. Bukod sa pamilya at kamag-anak ng mga manlalaro, tanging mga kaibigan lang ang darating para suportahan sila. Minsan mas mababa.


Ngunit ngayon, kahit na ang mga taong ito ay hindi kilala nang personal ang mga manlalaro, narito pa rin sila upang suportahan ang mga player. Bumili sila ng mga tiket, gumawa ng mga banner at nakipagsiksikan para lang makita sila. Ni hindi pa nagsisimula ang mga laro. Wala pa sila sa loob pero ang iba sa kanila ay nagch-cheer na.


Pagkaraan ng ilang oras, maraming tagasuporta ang nagsimulang tumakbo sa isang direksyon. May humampas din sa balikat niya. Buti na lang nandoon pa rin ang reflexes niya, pinipigilan siyang madapa sa sahig.


Magtatanong sana siya kung ano ang nangyayari nang huminto ang isang bus hindi kalayuan sa kinatatayuan niya. Isang malaking FXNK na pininturahan ng itim at pula sa sasakyan ang nakita niya. Ito ay mas malaki kaysa sa isang pampublikong bus, at ang mga bintana ay tinted kaya walang nakakakita mula sa labas.


Nang bumukas ang pinto, sumisigaw ang mga tao na kinailangang takpan ni Bivianne ang kanyang mga tainga. Nang masanay na siya, tinanggal niya ang mga ito at nag-tiptoe para makita ang mga manlalaro na lumalabas mula sa pribadong bus.


Hindi niya alam kung saan nagpunta si Yeshua, ngunit wala siyang pakialam. Maaari naman siyang magpadala sa kaniya ng mensahe mamaya na nagsasabi sa kaniya kung saan siya uupo. Talagang hindi na kailangang umupo nang magkasama. Hangga't mapapanood niya ang unang laro ni Khaianne, magiging maayos lang siya. Pagkatapos ng kompetisyon, pwede naman siyang mamasahe na lang.


Nang masilip niya ang mga manlalaro, huminto siya sa kaniyang kinatatayuan. Isa-isang naglakad ang mga manlalaro sa aisle na parang mga supermodel. Salamat sa mga guwardiya na kumokontrol sa mga tagahanga, ang mga manlalaro ay nakalabas ng bus nang ligtas.


Nakita rin ni Bivianne si Khaianne na bumababa, at tatawagin na sana niya ito nang makuha ng huling lalaki mula sa likuran ang atensyon niya. Napaawang ang bibig niya habang pinagmamasdan itong isinusuot ang ID lace sa leeg niya.


Ang mukha nito ay pareho sa pagkakaalala nito sa kaniya, seryoso at hindi natitinag. But she had to admit, guwapo pa rin siya gaya ng dati. Hindi siya mukhang matanda. Nag-mature siya nang kaunti.


Pinili niyang magtago sa likod ng maraming tao. Natatakot siyang makita ng lalaking iyon. Nais niyang makita ang kaniyang stepbrother at batiin ito bago ang laro, ngunit ang pagkakita sa kaniya ngayon ay ninakaw ang bawat kumpiyansa na mayroon siya. Alam niyang hindi pa siya handang harapin ito. At hindi niya alam kung kailan siya magiging handa.


“Bi!” Pagtingin niya mula sa kaniyang mga paa, nakita niya si Khaianne na kumakaway sa kaniya. Malapad ang ngiti nito sa kaniya sa kabila ng pagkalito at pagtataka na kaniyang nararamdaman. Hindi niya alam na nandito ang kaniyang stepsister para panoorin siyang maglaro. Pinangarap lang niya ito, ngunit hindi niya talaga akalain na magkakatotoo ito.


He jogged towards her, oblivious of the surroundings. Nang makita niya ang kaniyang stepsister dito ay nakalimutan niya ang lahat. “Anong ginagawa mo dito?”


Nag cross arms si Bivianne at bahagyang nagtaas ng kilay. "Manonood ng laro. At ikaw?"


Ngumuso siya at sinabing, "Naglalaro ng larong papanoorin mo."


"Oh. Good for you.” Tumango siya, nakatingin sa malayo. Hindi niya gustong lumaki ang ulo nito nang dahil sa pagpunta niya. Kahit na siya ang dahilan kung bakit siya nandito, hindi niya pa rin sinasabi sa kaniya.


"I am going to win this game for you."


It was her turn to snort at him. “Huwag kang masyadong kumpiyansa. Makikipaglaro ka laban sa mga propesyonal sa oras na ito. Hindi na katulad ng dati.” Kinagat niya ang ibabang labi para pigilan ang sarili na mapangiti. Ngunit nabigo lang din siya.


“Kung hindi kita kilala, iisipin kong fan ka. Paano mo nalaman na ito ang una naming propesyonal na laro?”


Nagkibit-balikat siya, ayaw tanggapin ang pagkatalo. "Fan ako ng laro. Dapat alam ko man lang kung sino ang naglalaro."


"If you say so." Tinapik niya ang ulo nito na agad naman nitong itinulak palayo. Napangiti lang ito sa kaniya. "Sumama ka sa amin. Manood ka mula sa front seat. I got you.”


“No, thanks. I don't want to waste my ticket.” Kukumbinsihin pa sana siya ni Khaianne nang isang boses ang humarang sa kanila mula sa likuran.


“Anong ginagawa mo, Khaianne? Magsisimula na ang laro.” Napatingin silang dalawa sa malamig na boses at nakita siyang nakatitig kay Khaianne.


“I'm sorry, Coach. Puwede ba siyang sumama sa amin at maupo sa front seat? Bibilhan ko siya ng ticket."


Tatanggi na sana si Bivianne nang magsalita siya, “Gawin mo ang gusto mo.”


At matapos ‘yon, umalis na siya. Umalis siya nang hindi man lang bumabati. Hindi man lang siya sinulyapan ng malamig at patay niyang mga mata kahit isang segundo man lang. Ganiyan siya kagalit. He hated her to the point that he wouldn't even acknowledge her presence.


I didn't know that it would hurt me this much to leave you, Oxem.

Chapter 1

Bivianne


"Please! Please, Bivianne, minsan lang. Hindi na kita guguluhin pagkatapos nitong laro." Pinagdaop ni Yeshua ang mga palad niya habang sinusundan ako na naglalakad papunta sa classroom namin. Hindi ko siya nilingon para ipakita kung gaano ko kaayaw gawin ang hinihiling niya sa ‘kin. More like, I couldn’t.


Bago ako makapasok sa room, hinampas ni Yeshua ang kaniyang palad sa pinto at humarang sa daraanan ko. Isa sa mga katangian niya na kaniyang ipinagmamalaki ay ang kaniyang determinasyon. Nakakainis man sa iba ay wala siyang pakialam. Kung may gusto siya, gagawin niya ang lahat para makuha iyon.


Wala akong choice kung hindi tingnan siya with my usual poker face. Kailan lang kami naging magkaibigan, pero alam ko na kung gaano ka-persistent ang babaeng ito. Wala nga lang akong magawa kahit na alam ko na ‘yon. Hindi ko pa rin siya mapigilan kahit anong mangyari.


"Ano ang mapapala ko sa pagsali? Maaari akong masugatan o tuluyang masaktan sa paglalaro lang ng larong iyon. Pananagutan mo ba? Handa ka bang makipagpalit sa ‘kin ng binti kapag may nangyari sa ‘kin?" Tumaas ang kanang kilay ko, nanghahamon sa kaniya.


Nagsalubong ang kilay niya bilang tugon. "Anong sinasabi mo? Intramurals lang ‘to, Bi. Walang permanenteng nasusugatan sa Intrams."


"At maaaring ako ang mauna. Isa pa, paano ka nakasisigurado? Kahit ano pang itawag mo sa programa o kompetisyon na ‘yan, risky pa rin ang laro. Sports will always be risky."


Napaingit si Yeshua at saka ginulo ang kaniyang buhok. "Pupunan mo lang naman ang team, Bi. I'm not telling you to play seriously or what. Ma-di-disqualify ang team ng mga babae nang hindi man lang lumalaban dahil kulang kami ng isa. Ni wala kaming reserve players."


"At may kinalaman iyon sa akin dahil?"


Halos malaglag ang panga niya sa narinig. "How can you be so heartless?"


Nagsimula akong maglakad palayo sa kaniya, at sumunod naman siya. Umupo kami sa pinakahuling row malapit sa bintana. Saglit kaming pinagmasdan ng mga kaklase namin dahil para yata kaming mag-asawang nag-aaway. Hindi rin naman kasi rito ang room ni Yeshua pero dere-deretso siya sa loob na parang wala lang sa kaniya.


"Sino ang walang puso sa ‘ting dalawa? Gusto mong maglaro ako ng isang bagay na napakadelikado nang hindi iniisip kung ano ang maaaring mangyari sa ‘kin. Dapat mong i-research kung ano talaga ang ibig sabihin ng heartless bago mo gamitin ang salitang ‘yon."


"Tulad ng sabi ko, hindi delikado ang Intramurals. Punan mo lang ang team, subukan mong sipain ang bola sa loob ng goal, subukang mag-defend o tumayo na lang sa gitna ng court. Don’t worry! Kami na ang bahala sa paglalaro. Basta makumpleto lang kami sa loob.”


Huminga ako nang malalim bago iniling ang ulo sa direksyon niya. "Hindi ka ba aalis? Malapit nang dumating ang instructor namin."


Napabuntonghininga siya pabalik at mukhang sumusuko na. "Thanks for nothing. Don't ask for my help in the future kasi hindi kita tutulungan. Ever."


Pagkalabas na pagkalabas ni Yeshua ng classroom, dumating na ang instructor namin. Let’s see about that. Alam kong hindi ka susuko hanggang sa dumating na mismo ang Intrams.


Hindi ko alam kung bakit sobrang halaga sa kaniya ng larong ‘yon, eh, Intrams lang naman ‘yon. Ang kalaban lang naman nila ay ibang section. At dahil grade twelve na kami, tiyak na puro mga mas bata ang makakalaban nila. Hindi ba sila naaawa?


Sinubukan kong mag-focus sa lecture pero hindi ko magawa. Kanina ko pa iniisip ang alok ni Yeshua. Kahit gaano ko pa itago sa sulok ng utak ko, bumabalik at bumabalik lang din ‘yon ulit.


Malapit na ako magkolehiyo kaya wala akong oras para sa anumang bagay na maaaring makagambala sa ‘kin. And clearly, ang pagsali sa futsal ay magiging istorbo lang, isang distraction sa pag-aaral ko.


Hindi lamang ito makahahadlang sa pag-aaral ko. Sa oras na malaman ni mama na sumali ako sa futsal ay baka magalit na naman siya sa ‘kin. At walang gustong galitin ang isang Zenith Cordova. Not even me, her daughter.


Pagkatapos ng klase, pumunta ako sa paborito kong tindahan at um-order ng Taro milk tea. Magmula nang matikman ko ‘to ay madalas na akong bumili nito sa isang linggo. Si Yeshua ang pumilit sa ‘king subukan ‘to. Naaalala ko pa nga kung gaano ko kaayaw na subukan. Pero ngayon ay hinahanap-hanap ko pa.


Naghahanap ako ng bakanteng upuan para tumambay nang may bumangga sa ‘kin. Tahimik akong napamura. Tumingin ako sa milk tea ko na natapon sa sahig. Hindi naman nabahiran ng mantsa ang damit ko, pero magkano rin ang halaga nito. Sayang.


"I'm sorry," sabi ng lalaking nasa harapan ko. "Hindi kita napansin agad." Umupo siya at sinubukang kunin ang natapong milk tea sa sahig nang pigilan siya ng isa sa mga tauhan.


"Let's clean it up for you, sir. Iwan mo na lang po riyan."


"Hindi rin ako tumitingin kaya pasensiya na." Nakatingin pa rin ako sa natapong milk tea sa sahig habang nililinis iyon ng staff. Gusto ko sanang uminon n’on ngayon pero ayaw kong gumastos na naman para sa panibago. Nagtitipid ako dahil kailangan kong mag-ipon.


"Hayaan mo akong bumili ng isa pa para sa ‘yo," alok ng lalaki.


Magpoprotesta na sana ako nang mawala ito sa harapan ko. Sinubukan kong pigilan ito sa pagbili, ngunit masyado siyang mapilit.


"You don't have to buy me another. Sa susunod na lang ako iinom."


"It's okay. Here," ani niya bago iniabot sa ‘kin ang cup. "I'm really busy right now, so I need to leave if it's okay. Just enjoy your cup of milk tea."


Bago umalis, yumuko pa ito nang bahagya sa harapan ko bago tumalikod para umalis. Nabibigla pa rin ako sa nangyari na hindi ko alam kung ano ang sasabihin o gagawin. Sa huli ay wala na rin akong nagawa dahil hawak ko na ang isa pang cup ng milk tea.


Habang nakatitig sa cup na nasa kamay ko, tipid akong napangiti. "I only drink Taro for my milk tea, though," bulong ko bago humigop ng chocolate-flavored milk tea.


Sa halip na manatili sa tindahan, pinili kong tawagan na si Mang Kiko, ang driver ko, para sunduin na ako. Ayaw kong magtagal sa maraming tao habang umiinom. Baka mamaya ay may makabangga na naman ako. Baka sa susunod ay hindi na ako bilhan ng isa pang milk tea.


"Kumusta ang araw mo, Ms. Bivianne?" tanong ni Mang Kiko pagkaupo sa driver's seat. Minaniobra niya ang sasakyan at umalis sa parking space bago tumungo pauwi sa bahay.


Habang nakasandal sa upuan at nakapikit, napabulalas ako, "Nakakapagod! Ang daming activities na binibigay sa ‘min na parang factory machine kami or something. At hindi na rin nila in-extend ang deadline." Napabuntonghininga ako bago dumilat.


Napangiti si Mang Kiko sa sagot ko. "Pero tatapusin mo pa rin silang lahat sa tamang oras, Ms. Bivianne." Hindi ‘yon isang tanong.


"I know, but at least consider my classmates. And I told you to call me Bivianne or Biv. Alisin mo na lang ‘yong miss. Masyadong pormal."


"I can't do that. Tiyak na parurusahan ako ni Mrs. Cordova kung gagawin ko ‘yan."


She pouted. "Tawagin mo man lang ang pangalan ko kapag magkasama tayo. Hindi ko naman sasabihin sa mama ko."


"Okay. I'll try my best, Bivianne."


Si Kiko Fernando ay tatlumpung taong gulang na tsuper. Nakatira siya sa Cordova residence kasama ang kaniyang asawang si Cassady Fernando. Anak din siya ni James Fernando na driver naman ni mama.


Ilang taon nang naglilingkod sa pamilya namin ang kanilang pamilya. Kaya naman masasabi kong sobrang close na kami. Magmula ba naman pagkabata ay siya na ang driver ko. Sa kabilang banda naman, si Cassady ay isa sa mga kasambahay namin. Isa sa mga dahilan kung bakit sila nagkakilala at nagpakasal.


Pagkahinto pa lang ng sasakyan ay lumabas na ako habang inuubos ang milk tea ko. Pinagbuksan ako ng pinto ng isang kasambahay bago ako pumasok. I was hopping on my way to my room habang ipinarada naman ni Mang Kiko ang sasakyan sa basement. Wala akong anumang takdang-aralin ngayon kaya binabalak kong manood ng anime na sinimulan ko ilang linggo na ang nakakaraan.


Isang mahina at malamig na boses ang nagpatigil sa ‘kin bago ako makarating sa kwarto ko. "Sabi ko naman sa'yo na hindi maganda sa kalusugan mo ang mga inumin na 'yan, ‘di ba?"


Dahan-dahan akong lumingon at pilit na ngumiti. "Hindi naman po ako umiinom nito araw-araw."


Nakatayo siya sa hallway habang nakasandal sa dingding. Suot pa rin niya ang kaniyang puting long sleeves at itim na slacks, ngunit ang kaniyang itim na blazer ay nakapatong na sa kaniyang braso.


Hindi ako handa na makita siya ngayon. Akala ko ay nasa business trip pa siya at hindi uuwi ng mga dalawang linggo. Pero ngayong nandito na siya sa harapan ko, bumilis ang tibok ng puso ko at kinilabutan.


"Pero hindi pa rin maganda kahit kalahati pa lang ang iniinom mo. Mali ba ako?"


Isa lang itong inumin, gusto ko sanang sabihin.


Kinagat ko ang loob ng bibig ko para pigilan ang sarili na masagot siya. Alam kong hindi maganda ang magiging wakas nito para sa ‘kin kapag sumagot pa ako. And it’s not like I have the courage to answer back.


Hindi ito ang unang pagkakataon na pinagalitan ako ni mama dahil sa kung ano-anong iniinom at kinakain ko. Pero kahit ilang beses nang nangyari, hindi pa rin ako sanay.


"Balita ko ay hindi ka nakikinig sa klase ni Mr. Carter ngayon. Care to explain why?"


Halos mapamura ako nang malakas matapos ang narinig ko. "I did. Nawala lang ako sa focus pero I was listening.”


Nagitla ako nang bigla niya akong sampalin nang malakas. Napahawak ako sa pisngi ko. I clenched my jaw, but it was too late. Kahit alam kong mangyayari ‘to, hindi ko pa rin maiwasang hindi mabigla.


"At sa tingin mo ay magiging maganda iyon para sa application mo sa college?” Hindi ako nakasagot. “Kung hindi ka makikinig sa bawat lecture, may mga bagay kang pwede ma-miss. At ang mga bagay na iyon ay maaaring maging mahalaga. Kaya ano ang kailangan mong gawin? Makinig mula sa simula hanggang dulo. Huwag mong hayaang pigilan ka ng anumang distractions. Naiintindihan mo ba?"


Gaya ng inaasahan, walang saysay na ipaliwanag iyon sa kaniya. Pero kahit gano’n, at least sinubukan ko.


"Opo. I'm sorry. Hindi na ako mag-space out sa klase."


"Good. And since you have the time to buy such drinks, I assume you have more time to study for the upcoming entrance examination, am I right?"


"I do. Don't worry."


Nang makaalis siya, nakatayo pa rin ako sa harap ng room ko. Napahigpit ang hawak ko sa doorknob. Ilang beses akong huminga nang malalim bago nagbilang pabalik mula sa sampu. Sa ganitong paraan, hindi sasabog ang ulo ko dahil sa init ng ulo. Hindi magiging maganda ang mga mangyayari kung hahayaan kong manalo ang init ng ulo ko sa tuwing sinesermonan ako ni mama.


Kasalanan ko dahil hindi ako nakikinig nang mabuti sa klase. Alam kong kailangan kong pagbutihan sa lahat ng ginagawa ko. Bilang nag-iisang anak at tagapagmana ng kompanya ni mama, kailangan ko pang paghusayan. Kailangan ko pang galingan para walang masabi ang mga kaibigan ni mama.


Higit sa lahat, I need to become like mom. I need to be as good as her. Pero sa ngayon, wala pa ako sa kalahati. My mom was a valedictorian at our school kaya kailangan ko ring maging valedictorian. Noong college naman ay siya ang summa cum laude.


Kaya kung magpepetiks-petiks ako ay baka kahit valedictorian ay hindi ko makuha lalo na't nandiyan si Yeshua Yada, ang aking matalik na kaibigan at karibal. Wala siyang pakialam kung maging valedictorian man siya o salutatorian, pero matalino na siya kahit hindi niya ibigay ang best niya. Ni hindi nga siya nag-e-exert ng effort sa pag-aaral at puro sports ang nasa utak niya. Paano kung maisipan niyang mag-aral nang mabuti? I won’t allow her to take my spot as number one in our batch.


Isang maling galaw at lahat ng pinaghirapan ko ay mawawala. At hinding-hindi ko hahayaang mangyari iyon.

Chapter 2

Bivianne


Nakasimangot akong sumakay ng kotse nang walang sinasabi. Alam kong napansin ni mang Kiko na wala ako sa mood nang umagang ‘yon pero hindi na siya nagtanong. Alam kong nang makita niya si mama kanina ay sapat na ‘yong paliwanag. No need for a verbal one.


Maagang umalis si mama at ni hindi na niya ako nasabayan sa agahan. That’s better for me, though. Dahil ayokong makasabay siya at kung ano-ano na namang sermon ang matanggap ko. I don’t want to get slapped again.


Nang makarating kami sa school ay bumaba na ako ng sasakyan. Papasok na sana ako sa loob nang pigilan ako ni mang Kiko. Hinarap ko naman siya.


“Kunin mo ‘to.” Napatingin ako sa inabot niyang lunch box na may isa pang maliit na box. “Hinanda ng asawa ko para ibaon mo. Iyang isang box naman ay may gamot para sa sugat mo sa labi.”


Dahan-dahan ko ‘yong inabot at napaiwas ng tingin. “Maraming salamat po.”


Isang tipid lang na ngiti ang ginawad niya bago ako hinayaang umalis. Napabuntonghininga ako nang makarating ako sa room at tinitigan ang binigay niya. Imbis na mapangiti at matuwa sa small gesture ng mag-asawa, I can’t help but pity myself instead.


Ganito na silang mag-asawa sa ‘kin noon pa lang. Sa tuwing sinasaktan ako ni mama ay bibigyan nila ako ng gamot para gamutin ang sarili ko. Kung minsan naman, si Cassady mismo ang gumagamot sa ‘kin lalo na kung hindi na ako halos makagalaw sa sobrang sakit ng katawan.


I wonder what they think of me now. Siguro sobrang miserable ng tingin nila sa ‘kin. Ilang taon na ang nakalilipas pero hindi pa rin ako makawala sa ginagawa ni mama. Pero ano nga ba ang magagawa ko? Anak lang ako.


Matagal ko nang gustong lumayas. Pero sino ba ako para gawin ‘yon? Gustuhin ko mang umalis sa puder niya ay hindi ko pa kayang alagaan ang sarili ko. At tiyak na mahahanap at mahahanap niya agad ako gamit ang pera niya.


Tumayo ako sa kinauupuan ko dala ang bigay ni mang Kiko. Lumapit ako sa basura at walang pagdadalawang isip na tinapon ang mga box doon. Nang makaupo ako, akala ko ay gagaan na ang pakiramdam ko. Pero habang tumatagal, mas lalo lang bumibigat ang dibdib ko. My head is starting to boil too.


Nang dumating ang teacher namin, nakinig akong mabuti para mawala sa isip ko ang lunch box na ‘yon. Hindi ko alam kung ano ang big deal. It’s just a lunch box. Marami kaming ganiyan. They can always prepare another one for me. Pero ito ako at inaalala ang box at kung paano ‘yon mahulog sa loob kasama ang iba pang mga basura.


Nang matapos ang klase namin sa buong araw ay mabilis akong lumabas ng room. Halos kumaripas pa ako ng takbo para lang makalayo agad. Nang makarating ako sa parking ay saka lang ako nakahinga nang maluwag. Pero hindi naman ‘yon nagtagal dahil nakita ko na si mang Kiko.


Matamis ang kaniyang ngiti nang bumungad sa ‘kin pero hindi ko nagawang ngumiti pabalik sa kaniya. I still feel guilty about throwing that lunch box. Hindi ko rin maintindihan ang sarili ko kung bakit ko ‘to nararamdaman gayong ako naman ang nagpasyang itapon ‘yon. I can’t understand myself sometimes.


Habang nasa loob ng sasakyan ay naalala ko ang magiging project namin para sa pagtatapos ng taon. “Kailangan kong pumunta sa bahay ng kaklase ko bukas,” sambit ko. “Alas otso dapat ay nakaalis na ako.”


“Sige. Hihintayin kita sa parking bukas ng alas otso.” Hindi ko siya tinapunan ng tingin ay nagpasya na lang na tumingin sa labas ng sasakyan.


Nagpangalumbaba ako at pinanood ang mga sasakyan sa labas. Nakatulala lang ako hanggang sa makarating sa bahay.


Huminga pa ako nang malalim pagkapasok sa loob, inaasahan na sasalubungin na naman ako ni mama. Pero walang Zenith Cordova ang lumitaw sa harap ko hanggang sa makarating ako sa kwarto.


She must be at her office. O baka may business trip na naman sa ibang bansa. It’s not like she’s telling me what she’s doing. Ni hindi ko na nga alam kung saan-saang lupalop na siya nakakapunta samantalang nakakulong lang sa bahay ang anak niya.


Nang matapos akong mag-shower ay naupo na agad ako sa study table ko para mag-aral. Pero hindi pa man ako nakapagsisimula ay narinig ko na ang mahinang katok sa pinto ko.


“Handa na ang hapunan mo, Bivianne.” Boses iyon ni Cassady.


“Hindi ako nagugutom. Kayo na lang ang kumain,” sagot ko bago nagpatuloy sa pagbuklat ng mga notebook ko.


Ilang minuto pa lang akong nakapag-aaral ay may kumatok na naman sa pinto ko. Napapikit ako para pakalmahin ang sarili ko pero hindi ako nagtagumpay. “Hindi nga ako gutom!” bulalas ko.


“Naghanda ako ng kahit miryenda lang, Bivianne. Hindi ka makapag-aaral nang maayos kung walang laman ang tiyan mo.”


Padabog kong sinara ang notebook ko at nagmartsa papunta sa pinto. Umuusok ang ilong ko nang salubungin ang tingin ni Cassady. “Kakain ako kung gusto ko. Hindi mo na ‘ko kailangang dalhan dito.”


Kahit na medyo tumaas na ang tono ng boses ko ay nagawa niya pa ring ngumiti. “Iiwan ko na lang dito ang pagkain kung sakali mang magutom ka. Kukunin ko na lang ulit ang lalagyan bukas.”


Maraan akong pumikit at ilang ulit na huminga nang malalim. Nagsimula akong magbilang pababa mula sampu. Imbis na sumagot ay binuka ko na lang ang pinto para makapasok siya at mailagay ang tray malapit sa study table ko.


Nakangiti pa rin siyang lumabas ng kwarto ko samantalang walang lingon-likod ko namang sinara ang pinto.


Pinagpatuloy ko ang pag-aaral. Ilang oras akong nakadukmo lang sa lamesa ko. Nang matapos kong aralin ang lahat ng subjects para sa gabing ‘yon ay napainat na lang ako. Alas kwatro na rin ng umaga nang matapos ako.


Pagkatayo ko ay roon ko lang naramdaman ang pagkulo ng tiyan ko. Hindi pa nga pala ako naghahapunan o miryenda man lang mula kanina. Tanghalian na ang huli kong kain. Kaya naman mabilis na dumapo ang tingin ko sa miryenda na dala ni Cassady kanina.


Muli na namang gumapang ang guilt sa sistema ko. Naalala ko kung paano ko nasigawan si Cassady gayong gusto niya lang naman akong dalhan ng pagkain. Kaya naman kahit na malamig na ‘yon ay kinain ko pa rin ang gawa niyang churos. Kahit maligamgam na rin ang dala niyang juice ay ininom ko pa rin. Though, hindi ko naubos ‘yon dahil isang pitsel ang dala niya.


Nang matapos akong kumain ay nag-toothbrush lang ako bago nahiga sa kama at natulog. Paggising ko ng alas syete ay wala na roon ang tray at mukhang kinuha na ni Cassady.


Napabuntonghininga na lang ako bago tumayo at nag-asikaso na para sa pagpunta sa bahay nina Yeshua. Actually, hindi sa bahay nila mismo ang punta namin kung hindi sa bahay ng pinsan niya na may farm. Iyon kasi ang napili naming lugar na malapit lang para sa magiging project.


Kailangan naming i-document kung ano-ano ang mga nangyayari sa farm. Magmula pag-aalaga ng mga pananim hanggang sa pag-aalaga sa poultry animals. Pito kami sa grupo kaya naman napaghati-hati namin ang mga gawain nang patas. Pero bilang leader, kailangan ko pa ring i-monitor ang lahat ng gagawin nila dahil hindi pwedeng bumagsak ako nang dahil lang sa groupings na ‘to.

Nang makarating kami sa address na binigay ni Yeshua ay kumunot ang noo ko. Sobrang daming bata sa daan. Maraming bahay sa paligid pero parang mga luma na ang mga ‘yon. Not to mention, ang dumi pa ng paligid.


May mga batang nakahubo at nakatapak sa isang tabi. Sobrang dungis nila at nakasalampak pa talaga sa maduming semento. Habang ang mga nanay naman nila ay parang may pinagkakaabalahan sa isang gilid. I think it’s called Bingo.


May mga bata ring nagtatakbuhan kaya bumagal ang takbo ng sasakyan. Napatingin ang ilan sa mga bata at napatigil sa paglalaro. Mabuti na lang at wala sa kanila ang lumapit o nagtangkang gasgasan ang sasakyan namin. Nakamasid lang sila na para bang ngayon lang sila nakakita ng isang Mercedes-Benz na sasakyan.


Pero kung sabagay, kung hindi motor ay lumang tricycle lang ang nakikita ko sa paligid. Ang iba naman ay bike na kinakalawang na rin. Hindi lang ako makapaniwalang dito malapit nakatira si Yeshua. How can she even study in this kind of environment?


Nang huminto ang sasakyan, nagsalita si mang Kiko. “Dito na po ang tinuturo ng Waze, ma’am.”


Napatango ako at sinukbit na ang bag ko sa balikat. Mabilis na lumabas si mang Kiko para pagbuksan ako ng pinto bago nagmasid nang mabuti sa paligid. Hihintayin niya ako hanggang sa matapos at sasama sa mismong farm kung saan namin gagawin ang project.


Kinuha ko ang phone ko para sabihin kay Yeshua na nandito na ako. Hindi naman nagtagal ay lumabas siya sa isang lumang bahay na para bang pinagtagpi-tagpi na lang ang bubong. Paano kapag bumagyo? Kauting ihip lang ng hangin ay tiyak titilapon na ang buong bahay nila.


“You’re early!” bungad ni Yeshua na may malawak na namang ngiti. “Papunta pa lang ‘yong iba nating mga kagrupo. Tara muna sa loob at maghintay.”


Nagdadalawang isip akong pumasok lalo pa at nakita kong may kalawang na ang doorknob nila. Lupa lang din mismo ang sahig nila sa loob at walang tiles o kahit semento man lang. Hindi ko alam kung ano ang dapat na maging reaksyon ko.


“May problema ba?” tanong niya. Nang makita kung saan ako nakatingin ay napakamot na lang siya sa batok. “Pasensiya na kung ganito ang bahay namin. Pero huwag kang mag-alala, maayos naman doon sa bahay nina Oxem at presentable. Doon naman tayo mag-stay, hindi rito.”


Tumango na lang ako bilang sagot at hindi na nagsalita. I don’t want to offend her any longer. Alam kong medyo nasaktan siya dahil sa naging reaksyon ko. But I can’t help it. Mabilis akong magkasakit kapag marumi ang environment ko.


“Dito na lang tayo sa labas maghintay. Wait! Kukuha ako ng silya sa loob.” Hindi pa niya natatapos ang sinasabi ay tumatakbo na siya papasok sa loob ng bahay nila.


Ginawa ko naman ‘yong pagkakataon para pagmasdan pa ang buong paligid. I can’t believe na may ganitong komunidad malapit sa bahay namin. Sobrang dumi talaga ng paligid. Ang daming kinakalawang na bagay na pwedeng magdulot ng sakit sa mga bata. I know this is not my business, pero hindi ko maiwasang hindi maisip ‘yong mga batang nakita ko kanina.


“Here. Maupo ka muna rito. Malinis ‘yang upuan.” Pilit pa siyang tumawa na para bang nakakatawa ang sinabi niya.


Naupo na lang ako at hinintay ang mga kagrupo namin. Mabilis naman siyang nagtipa sa mumurahin niyang phone at muling ngumiti sa ‘kin.


“Pasensiya na raw kung pinaghihintay ka nila. Hindi raw nila inaasahang maaga kang pupunta.”


Mabilis akong napatingala sa gawi niya. “Sabihin mo, okay lang. Maaga talaga akong pumunta dahil gusto ko sanang makita na ‘yong farm. Sabihin mo sa kanila huwag masyadong magmadali. May ilang minuto pa naman.”


Mabilis niyang tinipa ang mga ‘yon habang nagsasalita ako. “Gusto mo ba ng tubig o kahit anong maiinom?”


“Nah. I’m good.”


Tumango siya. “Tutal maaga ka naman, tara na sa farm. Alam na nila kung saan ‘yon kaya susunod na lang daw sila.”


Tumayo na ako at sinundan siya. Pinarada ni mang Kiko ang sasakyan malapit sa farm. May malaking lote malapit sa bahay nina Yeshua kung saan may malaki ring parking space.


Sa hindi kalayuan ay may natanaw kaming bahay. Pero kumpara sa mga bahay na nadaanan namin kanina ay mas presentable ang itsura nito. It’s not that modern pero maganda ang pagkakapintura ng bahay at walang kalawang sa paligid. Mayroon ding isang sasakyan na nakaparada sa parking space. Isang lumang Toyota civic.


“Tita!” pasigaw na bati ni Yeshua sa isang babae na nagwawalis ng bakuran.


Napatingin ito sa kaniya at malawak na napangiti. “Yesh! Nandito na pala kayo. Hindi pa ako tapos maglinis. Nakakahiya naman sa mga kaklase mo.”


Nakipagbeso siya rito at mahinang natawa. “Okay lang ‘yon, tita. Ano ka ba! Ang linis-linis na ng bakuran niyo eh. Kami nga dapat ang mahiya dahil madudumihan namin ‘yan mamaya.”


“Ikaw talaga.” Napatingin siya sa ‘kin kaya agad akong pinakilala ni Yeshua.


“Tita, this is Bivianne, our group’s leader. Biv, this is tita Kelly. My aunty and Oxem’s mother. Sila ang may-ari nitong farm at poultry.”


Inabot ko ang kamay ko para makipag-handshake sa kaniya. “Nice to meet you po, tita.” Inabot niya ang palad ko kaya kinamayan ko ‘yon. Pero para bang may mali akong nagawa dahil napatingin siya kay Yeshua nang nakakunot ang noo.


“Hindi na kailangang mag-handshake, Biv. Masyadong pormal.” Humarap siya kay tita at muling ngumiti. Minsan, pisngi ko ang sumasakit para sa kaniya. “Parating na rin po ang iba pa naming mga kagrupo. Gusto raw po munang makita ni Biv ang farm habang naghihintay.”


Tumango naman si tita Kelly at muling bumalik ang sigla sa mukha niya. Kaunti na lang ay mapagkakamalan ko na silang mag-nanay. They emit the same energy. And it’s making me exhausted.


Bago kami makapasok ng bahay nila ay bumukas nang kusa ang pinto. Bumungad sa ‘min ang isang matangkad na lalaki na seryosong ang mukha. Nagtama ang mga mata namin at agad ko siyang nakilala.


“Hi there, ‘insan!” bati ni Yeshua sa kaniya kaya naputol ang tingin namin sa isa’t isa.


“Anong ginagawa ng maingay na ‘to rito?” Nakakunot ang kaniyang noo pero nahimigan ko ang pang-aasar sa tono n’on.



“Oxembourg!” suway ni tita sabay hampas ng braso nito. “May ibang bisita tayo, so behave.”


“Yes, ma’am,” nangingising sagot nito bago muling binaling sa ‘kin ang tingin. Sa hindi malamang dahilan ay napaiwas ako ng tingin.


“Hi, Ms. Milk Tea.” Kumunot ang noo ko at napaawang ang bibig na napatingin sa kaniya. “Remember me?”


I can’t believe it. Naaalala niya ako. So, his name is Oxembourg. What a weird name.

Chapter 3

Bivianne


“Magkakilala kayo?” tanong ni Yeshua habang pabalik-balik ang tingin sa ‘min ng pinsan niya.


Ginulo ni Oxem ang buhok niya na ikinaingit nito. “Oo. Nabunggo ko siya at natapon ang milk tea niya kaya binilan ko siya ng bago.”


“‘Buti hindi siya nagalit.” Natawa pa si Yeshua. “Mainit ulo niyan kapag natatapon milk tea niya o kaya hindi siya nakakabili eh.”


“Really?” Nahimigan ko ang pagkamangha sa tono ng pananalita niya. “‘Buti na lang pala at pinalitan ko ‘yon.”


Kumunot ang noo ni Yeshua. “Ano nga palang ginagawa mo sa milk tea-han? Hindi ka naman umiinom n’on?”


Nagkibit-balikat lang siya at mas lalong ginulo ang buhok ng pinsan kaya nauwi na naman sila sa away. Hindi ko maiwasang hindi sila panoorin habang nagtatalo. Kahit na naiinis si Yeshua sa ginagawa ng pinsan niya ay para bang sanay na siya. Sa kabilang banda naman, para bang nag-eenjoy talaga itong si Oxem na asarin ang pinsan niya.


I’m an only child. My mom is also an only child. Kaya naman wala akong pinsan sa mother side. Sa father side? I would never know. I never even met him before kaya hindi ko malalaman kung may kapatid ba siya o may pinsan ako. My mom said he’s dead, but I knew better. They just didn’t get married. I was a child out of wedlock.


Iniwas ko na lang ang tingin ko sa kanila bago pa nila ako mahuling nakatingin. I went here for a different purpose, not to watch two cousins bond with each other. Mas lalo lang nilang pinamumukhang mag-isa lang ako sa buhay at mag-isa akong tatanda.


“Hey, people of the universe!”


Nagitla ako nang may nagdatingang mga tao sa loob ng bahay nina Oxem na hindi na nagawang kumatok. Noong una, akala ko ay narito na ang mga kagrupo namin. Pero nang makita sila ay napansin kong walang pamilyar na mukha sa mga dumating.


Napaawang ang bibig ko. Ganoon din ang lalaking bigla na lang pumasok at sumigaw nang makita ako.


“Oops! Sorry. May bisita pala kayo.” Napakamot siya sa kaniyang batok. “Pasensiya na, miss.” Sa likod niya ay may biglang bumatok sa kaniya at humingi rin ng paumanhin sa ‘kin.


“Pasensiya ka na sa biglang pagsigaw nitong si kuya Peter, ate. Ganito lang talaga siya ka-hyper. Pinaglihi po kasi sa balyena.”


“Wow ah? Balyena naman ngayon, Jennica. Parang hindi ka rin maingay.” At nagsimula na rin silang magtalo gaya nina Yeshua at Oxem kanina.


Huminga ako nang malalim dahil pakiramdam ko ay nahihilo ako sa mga nangyayari. Lalong dumami ang tao sa sala nina Oxem dahil ilan pang mga pinsan nila ang pumasok. Hindi ko na nabilang pa kung ilan sila dahil nakayuko na lang ako sa isang sulok, pilit na nagtatago sa mga mata nila.


“Guys!” bulalas ni Yeshua. “May project kaming gagawin ngayon dito sa bahay nina Oxem. Hindi ba niya kayo nasabihan? Mayamaya lang ay darating na ang mga kagrupo namin. Ayaw naming nagtatrabaho nang maingay kaya magsiuwi na kayo!”


Humarang siya sa harap ko habang kausap ang mga pinsan niya. Medyo nakampante ako dahil sa ginawa niya kaya kahit papaano ay nakahinga ako nang maluwag. Sana lang talaga ay umuwi na muna sila dahil ayoko talaga kapag maraming tao sa isang maliit na espasyo.


“Ang sungit mo naman, ‘insan!” bulalas ng isang lalaki. “Hindi naman kami mag-iingay mamaya kapag nandiyan na mga kagrupo niyo.”


Nilagay ni Yeshua ang kamay niya sa magkabilang beywang niya. “Ikwento mo sa pagong, Kise. Maglalaro na naman kayo ng ps4 ni Oxem at magsisigawan mamaya panigurado. Araw-araw na lang.”


At muli na naman silang nag-ingay. Kaya naman ginawa ko ‘yong dahilan para pumuslit at lumabas muna saglit. Napapaypay na lang ako sa sarili dahil sa sobrang ingay at init sa loob. There family is so huge na napuno na nila ang buong sala nina Oxem. Malaki-laki rin ang bahay nila kaya parang halos nasa sampu yata sila sa loob.


“Hey!” Napatingin ako kay Oxem nang kalabitin niya ako sa balikat. “Sorry about my cousins. Maiingay lang sila pero mababait naman ang mga ‘yon.”


“I know. Wala naman akong sinasabi. Sorry kung bigla rin akong lumabas.”


“You look uncomfortable back there. Kaya akala ko ay naiirita ka sa mga pinsan ko.”


Napatango ako at hindi agad nakapagsalita. He was watching me. “Hindi ako naiirita sa kanila. Hindi lang siguro ako komportable sa maingay at maraming tao. Sorry kung gano’n ang tingin mo. But really, hindi naman ako naiirita sa kanila mismo.”


Tumango-tango siya at hindi na naman maalis ang tingin sa ‘kin. Napaiwas na naman tuloy ako ng tingin sa kaniya. I can’t handle his gaze. Grabe siya makatitig. Hindi ko alam kung gano’n lang talaga siya pero parang binabasa niya ako sa mga tingin niya. Para bang wala akong sikretong maitatago sa kaniya kapag tumitig na siya nang ganiyan.


I was starting to feel awkward when our classmates came. Agad nila akong nakita kaya nahihiya silang kumaway at lumapit.


“Pasensiya na, lead, at na-late kami,” ani North. Hindi rin makatingin sa ‘kin ang iba pa naming mga kagrupo sa hindi malamang dahilan.


“It’s okay. Technically, hindi pa naman kayo late. Maaga lang talaga ako.” Kahit na sinabi ko ‘yon ay hindi pa rin mawala ang kakaiba nilang ekspresyon. Hindi ko maintindihan kung ano ang nagawa kong mali pero ilag talaga sa ‘kin ang mga kaklase ko. Pero kay Yeshua naman, hindi sila ganito.


“I’ll call Yeshua,” ani Oxem bago nag-jog papasok sa bahay nila.


Hindi naman nagtagal ay lumabas na rin si Yeshua at dumeretso na kami sa farm nila na nasa likod ng bahay. Malawak nga ang lote na pag-aari nila. Halos ilang acre din ang farm nila at bukod pa ang poultry nila kung saan may mga manok, bibe, baka, at kung ano-ano pa.


Kasama namin si Oxem ngayon para tulungan kami o kung sakali raw na may tanong kami. Siya rin ang bahalang maglibot sa ‘min sa buong farm at poultry para maging pamilyar kami. Kailangan din kasi naming matapos ang mga kailangan namin dito para hindi na kami bumalik.


Nilabas ko na ang camera sa bag ko para sa mga litrato na kailangang kunan. Binigay ko naman ‘yong isa kay Kenneth na siya ring kukuha ng litrato.


“Grabe! Parang bago pa ‘to ah?” sambit ni Kenneth. “Nakakatakot tuloy gamitin. Wala akong pamalit kapag nasira ko.” Pilit pa siyang tumawa habang sinisipat ang camera.


“Don’t worry. Medyo luma na ‘yan,” sabi ko. “At isa pa, myembro ka dati ng photography club, ‘di ba? Panigurado namang may alam ka kung paano humawak ng camera.”


Napakamot siya sa batok at nahihiyang ngumiti. “Hindi ko inaasahang alam mo ‘yon.”


Napasinghal si Oxem sa tabi ko pero nagkibit-balikat na lang ako.


Sinabihan ko na silang magsimula na kaya naman mabilis kaming naghiwa-hiwalay. Sina North, Catherine, Sam, at Pin ang makakasama ko sa farm dahil na rin may hika itong si Sam. Hindi siya pwede sa mga hayop o kung ano-anong mabalahibong bagay.


Sina Kenneth, Roderick, at Krisanto naman ang pupunta sa poultry. Sila ang sinamahan ni Oxem para daw puro sila lalaki samantalang si Yeshua naman ang sumabit sa ‘ming mga babae para i-tour. Sa ganoong paraan ay hindi kami mag-aaksaya ng oras at hindi rin masyadong mapapagod si Oxem. Nakakahiya namang pati si tita Kelly ay abalahin pa namin. Kami na nga lang ang nakiusap na i-feature ang farm nila.


Nang matapos kaming kumuha ng mga litrato ay bumalik na kami sa bahay. Muli pa naming sinigurado kung okay na ang mga litrato at information na kailangan namin bago kami bumalik. Hindi naman din nagtagal ay dumating na rin sina Kenneth na mukhang napagod rin.


“Ang lawak ng lote niyo, bro,” ani Kenneth kay Oxem. “Iyong bahay yata ng mga manok niyo kasinlaki ng buong bahay namin.” Nagtawanan sila.


“Namana ni mama ‘tong lote sa lolo ko dahil nag-iisang anak siya.”


“Nag-iisang anak ka rin, ‘di ba?” tanong ni Catherine. “Eh ‘di ikaw pala ang tagapagmana nitong farm niyo kung sakali.”


Binalik ko ang tingin sa mga papel na naglalaman ng impormasyon tungkol sa farm at poultry. Hindi ko alam kung magkakakilala na sila noon pa lang pero parang ako lang yata ang hindi welcome sa lugar na ‘to. Para kasing magkakaibigan na sila dati pa at nasalit lang ako.


“Ang yaman niyo pala,” ani Roderick.


“Kung yaman lang din naman ang usapan,” ani Yeshua, “wala nang tatalo sa yaman nitong sina Bivianne.”


Napaangat ang tingin ko nang biglang mabanggit ang pangalan ko. “Huh? Ano ‘yon? Sorry. Binabasa ko kasi ‘tong mga nasulat niyo. Baka may makalimutan tayo.”


Napabuntonghininga si Yeshua bago tinapik ang balikat ko. “Kumalma ka muna, girl. Hindi maganda ang puro aral ang iniisip mo. Kumain muna tayo ng miryenda.”


Sakto namang pagkasabi niya n’on ay dumating si tita Kelly kasunod ang mga pinsan nina Yeshua na sobrang ingay. May dala silang miryenda para sa ‘min kaya nagsimula silang kumain. Tiningnan ko na lang ang mga kuha kong litrato kanina pati na rin ang mga kuha ni Kenneth nang biglang tumabi sa ‘kin si Oxem.


“Bored?” tanong niya.


Umiling ako. “Not really. Hindi lang kasi ako mapakali. Baka may makalimutan kami ngayon. Ayoko namang abalahin kayo ulit kung babalik pa ako.”


“I don’t mind, though. Sabihan mo lang ako kapag may nakalimutan kayo. I’ll tour you myself.”


Napaangat ang tingin ko sa kaniya mula sa camera. His gaze is so intent. Kahit na nahuli ko na siyang nakatitig sa ‘kin ay wala siyang pakialam. Para ngang mas gusto pa niyang tumititig sa mga mata ng kausap niya.


Umiwas ako ng tingin at tumayo. Lumapit ako sa mga papel na nasa lamesa at inabala ang sarili para hindi niya mapansing naiilang ako sa tingin niya. Huminga pa ako nang malalim dahil sa sobrang bilis ng tibok ng puso ko.


“Nakita nga pala namin ‘yong driver mo sa labas, ate Bivianne,” ani Jennica, pinsan ni Yeshua na kapatid ng maingay na si Peter.


“Oo nga pala,” ani tita. “Bakit hindi mo muna siya papuntahin dito at pakainin. Baka kanina pa ‘yon naghihintay at naiinip na.”


Napaawang ang bibig ko. “Tatawagan ko na lang po siya.”


Kinuha ko ang phone ko sa bulsa at saka nag-iwan ng mensahe kay mang Kiko na magpunta sa loob. Hindi naman nagtagal ay dumating na siya at medyo nahihiya pang lumapit sa ‘min. Pero dahil masyadong hyper ang mga pinsan ni Yeshua at palakaibigan ay nakagaan na niya rin agad sila ng loob.


Doon ko lang napansin na ganito lang talaga sa pamilyang ‘to. Walang kaso sa kanila kung kailan nila nakilala ang isang tao. Basta mabait ang mga ito sa kanila ay mabilis lang nilang nakaka-close. Mukhang ako yata talaga ang problema kaya out of place ako sa lugar na ‘to.


Lumapit sa ‘kin si mang Kiko matapos makipag-usap sa kanila. “Hindi ka ba kakain?” tanong niya. “Sabi nila ay hindi ka pa kumakain kanina pa. Ayaw mo ba ng hinanda nilang turon at banana cue? Pwede naman akong bumili ng iba.”


Umiling ako. “Hindi na po, mang Kiko. Hindi rin naman kasi ako nagugutom. Hayaan mo na po silang kumain. Kung nagugutom ka rin po, huwag ka pong mahiya. Babayaran ko na lang sila sa magagastos nila.”


“Sige. Sabihan mo lang ako kung nagugutom ka na. Pwede naman tayong magpaalam na sa kanila kung tapos na kayo.”


Tumango lang ako at muli pang binalikan ang mga papel. Hindi ko na napansin pa ang ginagawa at pinag-uusapan nila dahil nalunod na ako sa pagbabasa. Magaling din talaga mag-take notes sina Sam at Roderick kaya ang dami niyang naisulat. Mukhang ayos na itong nakuha namin.


Huminga ako nang malalim bago inayos ang mga papel sa lamesa. Nang matapos ako roon ay saka lang ako napatingin sa paligid ko at napansing nakatitig na naman si Oxem. Hindi ko alam kung kanina pa siya nakatingin. Muli na namang bumalik ang mabilis na tibok ng puso ko.

I just wished he would stop doing that. Hindi talaga ako komportable sa tuwing tinitingnan niya ako. Pero naalala ko, this might be the last time we’ll see each other. It’s not like I’ll be coming here again.

Chapter 4

Bivianne

Nang matapos ako sa pag-aayos ng mga papel ay kinuha ko na ang bag ko. Hindi na sana ako ulit titingin kay Oxem pero nagtama na ang mga mata namin kaya wala na akong nagawa. Sa kabilang banda siya nakaupo pero nasa ‘kin pa rin ang tingin niya kahit na kinakausap siya ni Peter. Mas lalo akong nataranta nang tumayo siya at nagsimulang maglakad patungo sa ‘kin.


“Done?” tanong niya.


“Ahm… yeah. Mauuna na siguro ako. Mukhang nagkakasiyahan pa sila sa pagkukuwentuhan. Hindi ko na sila aabalahin. Nasa’n si tita? Magpaalam na ‘ko.”


Sumunod kami ni mang Kiko sa kaniya sa loob ng bahay para magpaalam sa mama niya. Kumaway na lang si Yeshua sa ‘kin bilang pagpapaalam. Mukhang wala pa silang balak na magsiuwian dahil ang dami pa nilang kwento. I wonder where they’re getting all those topics?


Nang makarating kami sa loob ay nakita namin si tita na may inaayos sa kusina. Napatingin siya sa ‘min nang tinawag siya ni Oxem.


“Bakit hindi ka na rito magtanghalian?” tanong ni tita. “Nagluluto na ako para sa mga bata. Marami ‘to kaya baka hindi rin nila maubos.”


Pilit akong ngumiti bago sumagot, “Hindi na po. Maraming salamat. Bago magtanghalian lang po kasi ang paalam ko.”


Tumango-tango naman siya at hinatid ako sa labas. Nakita niya ang sasakyan namin kung saan kasalukuyang naghihintay si mang Kiko.


Humarap ako sa kaniya. “Maraming salamat po sa pagpapatuloy, tita. Saka sa pagpayag na gamitin ang farm para sa project namin.”


“Walang anuman, iha. Kaibigan ka ni Yeshua kaya natutuwa akong makatulong sa inyo. Good luck sa project niyo, ah?”


Muli pa akong nagpasalamat bago hinarap si Oxem. Nagpasalamat din ako sa kaniya dahil sa pagtulong niya sa mga kagrupo ko. Dahil sa kanila ni Yeshua ay napabilis ang trabaho namin. Ni wala naman siyang matatanggap na grade mula rito.


“See you soon,” sabi niya.


Hindi ko alam kung para saan ‘yon. Hindi ko alam kung bakit kailangan naming magkita ulit. It’s not like babalik ulit ako rito. Depende na lang kung kinakailangan. Pero sa tingin ko naman ay hindi na. I made sure I double-checked the requirements.


Nang makapasok ako sa sasakyan ay roon lang ako nakahinga nang maluwag. Para bang kanina pa ako nagpipigil ng hininga sa hindi malamang dahilan. I feel so exhausted. Naubos yata ang social battery ko.


Muli akong napatingin sa labas at nakita si Oxem na pinanonood pa rin ang sasakyan namin. Kahit na alam kong tinted ang bintana, naiilang pa rin ako dahil pakiramdam ko, nakikita niya ako mula sa labas.


Pinanood ko siya sa side mirror hanggang sa mawala rin siya sa paningin ko. Hindi ko alam kung ano ang nangyayari sa ‘kin, pero ramdam ko ang tensyon. Sa tuwing magtatama ang mga mata namin ay para bang hinihigop n’on ang lahat ng hangin sa katawan ko. I feel suffocated for whatever reason.


Mabuti na lang talaga at natapos namin ang mga kailangang gawin sa farm nila. Malabong magkita na ulit kami lalo pa at magkaiba ang building naming mga senior high school sa mga college student.


Nang makauwi ako ay pinadala ko na lang ang tanghalian sa kwarto ko. Wala ako sa mood kumain sa dining. May lamesa at mga upuan naman ako sa kwarto ko kaya roon na lang ako kakain. At least makapag-aaral pa ako habang kumakain.


Malapit na ang midterms kaya kailangan ko nang pagbutihan. I need to ace all of our subjects. Tiyak na makikita na naman ni mama ang card ko pagkatapos ng exams. Paanong hindi, eh, magkaibigan sila ng adviser naming si ma’am Ocampo.


Lahat ng galaw ko sa school ay alam niya. Miski ang mga kinakaibigan ko. Kaya nga ganoon na lang ang reaksyon niya noong malamang hindi ako nakikinig sa lesson. Alam niyang kaibigan ko si Yeshua at gusto niyang matalo ko ito sa lahat ng bagay. Kaya naman gagawin ko ang lahat para hindi mangyari ‘yon.


Kinabukasan, nagkaroon ng surprise quiz ang teacher namin sa Gen. Math. Marami ang bumagsak maliban sa ‘kin. Ito ang isa sa mga dahilan kung bakit araw-araw akong nag-aaral. Hindi namin alam kung kailangan pwedeng magpa-surprise exam ang mga teacher namin. At ito ang kinaibahin ko sa kanila.


Nang matapos ang klase ay dumeretso na ako sa parking lot. I need to study.


Napahinto ako sa paglalakad nang makasalubong ko sa parking lot si Oxem. Nakatingin na siya sa ‘kin na para bang kanina pa niya ako nakitang palabas ng building namin at pinanonood na niya ako.


Napahigpit ang hawak ko sa mga librong nasa braso ko. Hindi ko inaasahang makikita ko siya agad gayong kahapon lang ay nagkita na kami. And here I thought hindi ko na siya ulit makikita. At least hindi ganito kaaga.


Dahan-dahan akong naglakad palapit sa kaniya dahil malapit ang sasakyan namin sa kinatatayuan niya. Mukhang mag-isa lang siya at may hinihintay. It can’t possibly be me, right? I mean, why would he?


“Hi there,” pambungad na bati niya. “We meet again.”


Tumango ako. “Right. Sooner than I expected. Dito ka rin ba nag-aaral?” Napansin kong naka-civilian siya kaya hindi ko matukoy kung estudyante ba siya rito o may susunduin lang.


“Yeah. First year college.” That explains the shirt. Allowed kasing mag-civilian ang mga college student tuwing miyerkules at org shirt naman tuwing biyernes.


“I see.” Napaiwas ako ng tingin dahil nawalan ako ng sasabihin. It’s not like we’re close. Isang beses pa lang kami nagkikita. I mean, dalawa, kung isasama ‘yong insidenteng nangyari sa milk tea shop.


“Pauwi ka na?” tanong niya.


“Yeah. And you?”


“Susunduin ko lang sana si Yeshua. Balak kasi naming kumain sa labas. Gusto mong sumama?”


Bahagyang nanlaki ang mga mata ko pero agad ring nakabawi. “I’m okay. I mean, bonding niyong magpinsan ‘yon. Ayokong umepal.”


Mahina siyang tumawa. “Hindi ka naman eepal. Kaya nga kita iniimbitahan, ‘di ba? Kasi okay lang na sumama ka. I don’t think Yeshua minds either. Magkaibigan naman kayo.” Kinuha niya ang phone sa bulsa niya. “I-text ko lang siya na nandito na ‘ko.”


Mabilis siyang nagtipa kaya agad akong nagsalita. “I really can’t go. I’m sorry.” Napatigil siya sa pagtitipa at napaangat ang tingin niya sa ‘kin. “Hindi sa ayaw ko, pero kailangan ko kasing mag-aral. Malapit na ang midterms exam.”


Dahan-dahan siyang tumango at ibinalik ang phone sa bulsa. “I see. Naiintindihan ko. Next time, maybe? After midterms niyo.”


Napakagat ako sa ibabang labi ko. “I don’t know,” bulong ko.


Saglit kaming natahimik na dalawa. Napayuko na lang ako dahil sa kahihiyan. Honestly, I want to go. Gusto kong sumama sa kanila ni Yeshua kahit na ma-out of place pa ako. I don’t mind. Gusto kong sumama at makilala pa siya. Kahit na alam kong wala akong masasabi sa kaniya, at least marami akong malalaman tungkol sa kaniya.


Pero tiyak na hindi ako makakaalis nang hindi nalalaman ni mama kung saan ako pupunta. At tiyak magagalit na naman siya kapag nalaman niyang gumala ako imbis na mag-aral. Baka mas lalo pa siyang maghigpit at hindi na talaga ako tuluyang makalabas ng bahay.


“I need to go,” pagpapaalam ko. “Enjoy your bonding.”


Tumalikod na ako at dumeretso sa sasakyan namin. Pinagbuksan ako ni mang Kiko ng pinto bago ako pumasok. Mariin kong pinikit ang mga mata ko para hindi na ako magkaroon ng urge na tingnan pa ulit si Oxem. Baka kapag nakita ko siya ay magbago ang isip ko at kalimutan na ang galit ni mama.


“Okay ka lang ba, Bivianne? May masakit ba sa ‘yo?”


Napaangat ang tingin ko kay mang Kiko. “Okay lang po ako. Gutom lang po siguro ‘to.” Right. Gutom. Dahil kanina pa umiikot at namimilipit ang tiyan ko.


“Kung gano’n ay umuwi na tayo. Tiyak na nakapagluto na nang ganitong oras si Cassady.”


Nagmaneho na siya paalis. Gaya ng dati ay sa kwarto ko ako kumain habang nag-aaral. Maya’t mayang bumabalik si Cassady para dalhan ako ng miryenda at maiinom. I saw her entering my room at nagti-tiptoe pa siya para hindi ko marinig ang yabag niya. I can still hear her, though.


Hindi ko maiwasang hindi matawa at mapailing sa ginagawa niya. I’m just not in the mood to study right now. Kung normal na araw lang ‘to ay hindi ko siya makikita o mararamdaman man lang. Pero hindi ko maiwasang isipin kung ano na ang ginagawa ko sa mga oras na ‘to kung pumayag ako at sumama sa kanila ni Yeshua.


The regret is slowly eating me. Sinubukan kong itutok ang atensyon ko sa binabasa ko para makalimutan ang nangyari kanina. Naging matagumpay naman ako dahil natapos ko ang dapat aralin sa araw na ‘yon.


Kinabukasan, maaga akong pumasok para sa room na sana mag-aral. Baka mamaya ay may magkagulatan na naman at magpa-surprise quiz na naman. Mabuti na ang handa.


Pero hindi pa man ako nakauupo sa silya ko ay dumating na si Yeshua suot ang varsity jersey nila. Napairap na lang ako dahil alam ko na kung ano ang pinunta niya. Dapat alam na niya ang magiging sagot ko.


Naupo siya sa silyang nasa harap ko dahil wala pa roon ang kaklase ko. “No need to look at me like that,” sabi niya. “Alam ko namang hindi ka papayag na maglaro sa game namin. Gusto lang kitang i-invite na manood kahit papaano. Nakakuha kami ng temporary player pero parang isang ihip lang ng hangin ay tatangayin na siya.”


Mahina akong natawa. “Kahit naman ako ang mapapayag mo ay tatayo lang ako sa gitna ng court. At least susubukan niyang maglaro para sa inyo.”


Huminga siya nang malalim. “So, makakanood ka ba?” I was about to decline but stopped after what she said. “Manonood raw kasi ang mga pinsan ko at tinanong nila ako kung makakanood ka. You know, dahil ikaw lang daw ang kaibigan ko and all that. Gusto ka nilang makilala.”


Sinubukan kong huwag ipakita sa kaniyang apektado ako sa sinabi niya. “Ako lang ang kaibigan mo?”


“Unfortunately, yes.”


Kumunot ang noo ko. “Anong gusto mong iparating?”


“Na pareho tayong loner?” Natawa pa siya dahil sa sariling sinabi. “Alam mo namang ang mga member lang ng futsal team ang mga kaibigan ko at apat lang kami. Isa pa, kilalang-kilala na ng mga pinsan ko ang mga ‘yon kaya curious sila nang malamang may iba pa pala akong kaibigan.”


Napatulala ako sa binabasa ko pero wala na roon ang atensyon ko.


“Ano? Manonood ka ba? Para hindi na umasa ang mga mokong kong pinsan. Huwag kang mag-alala. Harmless naman ang mga ‘yon. Gusto ka lang talaga nilang makilala lalo na at hindi ka nila masyadong nakausap noong isang araw. Hindi raw kasi nila alam na ikaw ‘yong kaibigan ko.”


Nangangati akong itanong kung manonood si Oxem. But that would be too weird for me to ask. Kaya naman isa lang ang sagot para malaman kung pupunta siya o hindi.


“I’ll try, okay? Malapit na ang midterms kaya kailangan kong mag-aral.”


Napanguso naman siya. “Right. Ilang minuto lang naman ang laro namin. Hindi masasayang ang oras mo. After mong manood, you can go. This is my last year in high school. I won't be able to play again in college. Kaya malaking bagay kapag nanood ka.”


Bumuntonghininga ako. “Okay. I give up. Sasabihin ko kay mang Kiko na male-late ako ng isang oras sa araw ng laro niyo. Happy?”


“Yes!” bulalas niya. Napatingin ang mga kaklase namin sa kaniya. “That’s a promise, okay? Wala nang bawian!”


“I don’t back out kapag nasabi ko na. You know that.”


Nagtatatalon siyang lumabas sa room namin samantalang napangiti naman ako sa sarili ko. Wala naman sigurong masama kung male-late ako ng uwi ng isang oras lang. Pwede naman akong mag-extend ng pag-aaral kahit na abutin ako ng alas sais ng umaga.


Pero kahit anong pagkumbinsi sa sarili ko ay hindi ko pa rin maiwasang hindi mag-alala. Tiyak na magagalit na naman si mama sa gagawin ko.

Chapter 5

Bivianne

“I’ll need you to get an exclusive interview with the owner of the farm you featured on your project,” panimula ni ma’am Aquino.

Pinigilan ko ang sarili kong mapabuntonghininga. Baka mamaya ay dagdagan pa niya ang requirements. She can do that. But I can’t afford that. Masyado na akong maraming gagawin para sa panibago pang gawain.

“Of course, ma’am. Noted. I’ll secure a document and a short video for the interview.” Mukhang natuwa naman siya sa sinabi ko kaya pinaalis na niya ako ng faculty matapos ang kaniyang good luck. Yeah. I needed that.

Pinakawalan ko na ang buntonghininga na kanina ko pa pinipigilan nang makalabas ako ng faculty. I can handle that. Madali namang i-edit ang video basta ba ay may clips na akong makuha. Pero ang ibig sabihin n’on ay kailangan kong bumalik sa bahay nina Oxem.

Matapos ang klase namin ay agad kong sinabihan si Yeshua at nagpasama sa kaniya para sa interview. Pero sa kasamaang palad, ngayong araw nila gagawin ang sarili nilang project kaya ako lang ang makakapunta. Mabuti na lang at nagpresenta si Kenneth na sumama at siya na raw ang kukuha ng video habang ako ang nag-i-interview.

“Sure ba kayong hindi niyo na need ng tulong namin?” tanong ni Sam. “Nakakahiya naman kung kayo lang ang pupunta roon.”

“Okay lang talaga,” sagot ni Kenneth. “Mag-i-interview lang naman kami. Ako na lang ang tutulong kay Bivianne. Saka isa pa, may training kayo para sa nalalapit na intramurals, ‘di ba?”

Pumayag na rin ako. Gaya ni Yeshua ay kasali rin sila sa competition na ‘yon. Hindi lang ako sigurado kung anong sport ang sinalihan nila. Pero mukhang kami lang yata ni Kenneth ang hindi kasali. 

At isa pa, kaya naman na namin ni Kenneth ‘to. Actually, kaya ko na ngang mag-isa, eh. Pero mapilit itong si Kenneth at wala naman daw siyang gagawin. Mas mainam na rin para may katulong ako. Kahit papaano ay gagaan ang gawain ko.

Tahimik lang kami ni Kenneth sa byahe nang maisipan kong i-brief siya sa mga itatanong ko. Binigyan ko siya ng mga tanong na pwede kong sabihin mamaya at siya na raw ang bahala sa mga shot. May tiwala naman ako sa kaniya kaya hindi ko na siya aabalahin kung paanong shot ang gusto niya.

“Paano mo ‘to gagawin nang mag-isa kung hindi ako sumama?” tanong niya.

“Madali lang naman. Isa pa, kabisado ko na ang mga tanong dahil ako lang din naman ang gumawa niyan.”

“Kahit na ba. Kapag ako lang mag-isa ang gumawa nito ay tiyak na mauubos ang energy ko.”

Tama naman siya. Kaya kong gawin ang lahat ng ito pero tiyak mapapagod ako. Pero I can’t afford na mapagod. Hangga’t maaari ay kailangan ko ng energy ko hanggang mamayang madaling araw para makapag-aral.

Sa mga susunod na araw naman after midterms exam ay tiyak luluwag na ulit ang schedule ko lalo pa at magbabakasyon na at ga-graduate na kami.

“Kaya nga salamat at nakasama ka ngayon. Gagaan ang trabaho ko.”

Nahihiya siyang nagkamot ng batok. “Wala ‘yon. Para sa grade naman nating lahat ‘to. Kung tutuusin, mas marami ka pang nagawa para sa buong grupo natin.”

“Gaya ng sabi mo, para naman sa grades natin ‘to. Alam mo naman kung gaano ako ka-competitive pagdating sa grades, ‘di ba?”

Mahina siyang natawa. “Ikaw nga pala ang future valedictorian ng batch natin. Muntik ko nang makalimutan. Kaya dapat kong galingan para mataas ang ibigay sa ‘tin ni ma’am Aquino.”

Natawa na rin ako dahil sa sinabi niya. Kilala niya si ma’am Aquino at medyo mataas talaga ang standards n’on. Madalas din siyang magbagsak ng mga estudyante kahit na alam niyang graduating at saka niya bibigyan ng chance para ma-save ang grades nila.

Kaya siguro pinagawa niya sa ‘kin ‘tong interview. Baka may nakita siyang hindi maganda sa grades ko kaya binigyan niya ako agad ng bago pa man maglabasan ng grades. Isa pa ‘yong tropa ni mama na hindi ko alam kung paano niya nakilala. Ang laki siguro ng circle of friends ni mama.

Napunta kami sa isang computer shop kung saan may ilang mga naglalaro ng online games. Maingay ang ilan sa kanila na para bang magkakalayo sila samantalang magkakatabi lang naman ang mga upuan nila.

Napakamot ako ng ulo dahil ayon kay Yeshua, nandito raw si Oxem. Siya raw ang i-interview-hin namin para sa project namin dahil siya ang mas nakakaalam ng pasikot-sikot doon, not his mom or his dad.

Pero hindi ko inaasahang nandito siya sa maingay na lugar na ‘to. I thought he’s a college student. Dapat ay busy na siya lalo na at maaga pa. Dapat nga ay nasa school pa siya o kung ano.

“Oxem?” tawag ko sa kaniya nang medyo makalapit kami ni Kenneth. Pero dahil may malaki siyang headphones na nakakabit sa tainga niya ay hindi niya ako marinig.

Tinawag ko ulit siya at kinalabit sa balikat. Mabilis siyang napatingin sa ‘kin bago binalik ang tingin sa nilalaro. Napahinto ang mga daliri niya sa mabilis na pagpindot sa keyboard at mouse na para bang biglang natigilan.

“Oxem!” bulalas ng katabi niya. “Anong ginagawa mo? Bakit ka tumigil? Hindi kita kayang iligtas sa mga kalaban. Palapit na sila. Hoy!” At kung ano-ano pang mura ang narinig matapos niyang sabihin ‘yon.

Halos mahulog naman si Oxem sa kinauupuan niya habang nanlalaki ang mga matang nakatingin sa ‘kin. Wala na siyang pakialam sa kalaro niyang kanina pa siya minumura. Para siyang nakakita ng multo habang nakatingin sa ‘kin.

“Bivianne?” hindi makapaniwalang tanong niya. Kinusot pa niya ang mga mata bago ako hinarap. “Anong ginagawa mo rito?”

“What the fuck, bro!” muling bulalas ng katabi niya sabay hagis ng mouse na tumama pa sa monitor. “We’re dead. Ano bang ginagawa mo?” Napatingin din siya sa ‘kin at doon ko lang napansin na si Peter pala itong katabi niya, one of his cousins. Iyong maingay at hyper.

“Yeshua said you should be here,” sabi ko na lang.

“Gago talaga ‘yong babaeng ‘yon,” bulong niya, sapat lang para marinig ko. Hindi ko inaasahan ang isang mura sa bibig niya.

“Bivianne, right?” tanong ni Peter. “Nandito ka pala. Si Oxem ba ang sadya mo?”

“Yeah. Kailangan ko ng interview mula sa kaniya. Hintayin ka na lang namin ni Kenneth sa labas kapag tapos ka na.” Hindi ko na hinintay pa ang sagot niya at tumalikod na. Sumunod lang si Kenneth sa likod ko.

Hindi naman sinabi ni Yeshua na busy pa pala si Oxem. Nakakahiya tuloy na kailangan pa naming istorbohin ang paglalaro niya. Kami na nga lang itong nanghihingi ng pabor, kami pa ang nang-iistorbo.

“Wait!” Boses ‘yon ni Oxem. “I’m sorry about that.”

Binalik ko ang tingin sa kaniya. “It’s okay. Hindi naman kami nagmamadali ni Kenneth. Hintayin ka na lang namin.”

Agad siyang umiling habang nakakunot ang noo. Nakatingin lang siya kay Kenneth na papasok na sasakyan. “It’s not okay. Pasensiya na. Hindi ako sinabihan ni Yeshua.”

Ako naman ang napakunot ang noo. “Sabi niya sinabihan ka niya kaya nagpunta kami rito para sunduin ka. Hindi ko alam na naglalaro ka pala.”

Napapikit na lang siya na para bang nagtitimpi. Is he mad at me? Naistorbo ko ba siya sa paglalaro nila ng pinsan niya? Hindi ko naman kasi inaasahan na busy siya ngayon. Kung alam ko lang ay pinagpaliban ko muna sana kahit isang araw lang.

“I’m sorry,” sambit ko. “Kung gusto mo, bukas na lang natin gawin ‘yong interview. Okay lang naman sa ‘min.”

“No. It’s okay. Let’s do it.”

Dahan-dahan akong napatango at pinanood siyang maglakad papunta sa sakayan.

Tinawag ko siya. “Sumabay ka na sa ‘min sa sasakyan para hindi ka na mamasahe. Isa lang naman ang patutunguhan natin.”

Bumuntonghininga siya bago sumunod sa ‘kin. Okay. He’s really mad. Pero anong magagawa ko? I already told him we could do it tomorrow. Siya itong nagsabi na ngayon na gawin. Ang gulo niya rin.

Sa passenger’s seat ako naupo at silang dalawa naman ang nasa likod. Wala ni isa sa ‘min ang nagsasalita hanggang sa makarating kami sa bahay nina Oxem. Nag-aalangan pa rin ako sa pagpunta namin dito dahil na rin sa inasta niya kanina. Baka mamaya ay hindi pala talaga siya available at napilitan lang dahil nandito na kami. 

Kahit kailan talaga si Yeshua. Hindi ko alam kung ano ang tumatakbo sa utak n’on. Dapat sinabi niya na wala sa bahay ang pinsan niya dahil may ginagawa. ‘Tapos hindi pa pala niya sinabi na pupunta kami kaya nagkagulatan pa kami sa computer shop.

Sinalubong kami ulit ni tita Kelly nang makarating kami. Mukhang nasabihan na ni Oxem ang mama niya na darating kami kaya wala nang gulatan na nangyari. Mukhang wala pa rin si Oxem sa mood kaya hindi ko alam kung paano ko sisimulan ang interview. Kaunti lang naman ang itatanong ko pero kung ganito ang atmosphere sa paligid namin, baka hindi namin magawa nang maayos ang interview.

“Bakit hindi muna kayo magmiryenda?” tanong ni tita Kelly habang nasa sala kami. “Nagluto ako ng pancit para sa mga pinsan nitong si Oxem pero ang daming natira. Sayang naman kung matatambak lang.”

“Maraming salamat po, tita,” ani Kenneth bago kumuha ng plato para ipaghain ang sarili niya. Humarap siya sa ‘kin. “Gusto mo rin ba?”

Tango lang ang sinagot ko bago akmang kukuha ng sa ‘kin. Pero inabot niya sa ‘kin ang kinuha niya. Hindi na ako umangal at kinuha na ‘yon para makakuha rin siya ng kaniya.

Kakainin ko na sana ang sinandok ni Kenneth para sa ‘kin nang mapansin ko ang titig ni Oxem. Halos mabilaukan pa ako dahil sa bigla. Mukhang galit talaga siya dahil sa pagkakakunot ng noo niya. Ang awkward naman nito.

“Naalala ko noong nag-aaral pa ako,” sambit ni tita. “Isa sa mga ayaw ko ay ang interview lalo na kapag hindi ko kilala ‘yong kausap ko. Mag-usap muna kayo habang kumakain para gumaan ang loob niyo sa isa’t isa.”

Mukhang hindi po gagaan ang loob ko ngayon, tita. Ang hirap naman kasi i-approach ng anak niya sa ganitong pagkakataon. Isa pa, hindi ko pa siya ganoong kakilala. Ayon kay Yeshua, mainitin ang ulo ng pinsan niyang ‘to lalo na sa kaniya. Baka napainit ko rin ang ulo niya dahil sa nangyari.

“Pasensiya na, bro, ah?” panimula ni Kenneth. “Ang sabi lang kasi sa ‘min ni Yeshua ay kung nasaan ka. Hindi naman niya sinabing busy ka at naglalaro.”

Napasinghal si Oxem bago inabot ang isang plato at kumuha ng pancit para sa kaniya. “Pinag-trip-an na naman ako ng babaeng ‘yon. Hindi niyo kasalanan. Ako dapat ang humingi ng pasensiya dahil sa ginawa ng pinsan ko.”

Natawa naman si Kenneth. “Close talaga kayong magpipinsan, ‘no? Napansin ko rin noong nakaraan. Hindi kayo nahihiya sa isa’t isa. Kami kasi ng mga pinsan ko, hindi ganoon kalapit sa isa’t isa.” Humarap siya sa ‘kin. “Ikaw, Bivianne? Close ba kayo ng mga pinsan mo?”

Napatigil ako sa pagkain bago sumagot, “Wala akong pinsan. Only child ang nanay ko at hindi ko naman nakilala ang tatay ko. Kung may pinsan man ako, hindi ko na sila nakilala.” Napaawang ang bibig niya dahil sa sinabi ko at mahinang nag-sorry. “Hindi mo kailangang mag-sorry. Hindi mo naman kasalanan.”

Tumango-tango siya bago nagbukas ulit ng panibagong topic. Mukhang gumagaan na ang paligid namin dahil kay Kenneth kaya hindi nagtagal ay nagsimula na rin kami. Huminga pa ako nang malalim dahil parang ako na lang ang hindi pa rin maka-move on at kinakabahan pa rin.

Sa buong interview na naganap, nakatitig lang sa ‘kin si Oxem kahit na sinasagot na niya ang mga tanong ko. Kenneth didn’t mind, though. Hindi na niya sinubukan pang paharapin ito sa camera dahil hindi naman daw kailangan. Ako tuloy ang hindi komportable sa oras na ginugol namin.

Nang matapos kami ay roon lang ako nakahinga nang maluwag. Kumuha agad ako ng tubig at inubos ang isang baso. Siguro dahil na rin sa ilang oras kaming nagsasalita lang nang nagsasalita kaya natuyuan ako ng laway.

“Are you okay?”

Halos mahigit ko na naman ang hininga ko nang marinig siyang bumulong sa tainga ko. I can feel his breath from behind me, and I know he’s close. Too close for my comfort. Mabilis akong umalis sa harap niya at dumeretso papuntang sala kung nasaan si Kenneth at inaayos ang mga shot niya.

“Of course. Bakit naman ako hindi magiging okay?” Hindi pa rin ako makatingin sa mga mata niya.

“I don’t know. Kanina ka pa hindi makatingin sa ‘kin.” I shot him a look. Baka kung ano ang isipin ni Kenneth sa mga sinasabi niya. Mukhang napapansin na rin niya ang palitan namin ng mga salita.

“Ano naman kung hindi ako makatingin sa ‘yo? Is that a big deal? Hindi lang talaga ako makatingin sa mata ng ibang tao. It’s making me uncomfortable.”

“I am making you uncomfortable, am I not?”

Napaawang na ang bibig ko dahil sa sinabi niya. Okay. Kahit na totoo ‘yon, there’s no way in hell I’m going to admit it. 

“Wala namang kaso sa ‘yo sa tuwing tumitingin ka kay Kenneth, ah?” Tuluyan nang napatingin sa ‘min si Kenneth. “Pero bakit sa ‘kin ayaw mong tumingin? May nagawa ba ‘ko? Do you hate me?”

Napapikit ako nang mariin bago dumilat at tumingin sa kaniya. “I don’t hate you!” mahinang bulalas ko nang makita si tita na papunta sa gawi namin.

“Then, what is it? Gusto ko ring tingnan mo ‘ko gaya ng pagtingin mo sa iba. I want you to pay some attention to me, too.”

Mas lalo na akong hindi nakasagot dahil sa sinabi niya. What the hell is wrong with this guy? He’s making my heart beat so fast.

Chapter 6

Bivianne

“What’s the matter?” tanong ni tita. “Oxem, anong nangyayari?”

Napaiwas ako ng tingin at agad kinuha ang mga gamit ko para makaalis na roon. I don’t want to be rude kay tita pero ayoko nang manatili pa rito kasama ang anak niya. Her son’s making me uncomfortable. Really uncomfortable.

“Mauna na po kami, tita,” pagpapaalam ko. “Pasensiya na po sa abala at maraming salamat po. Kailangan ko na rin pong umuwi.”

“Okay. Mag-iingat kayo. Ihahatid ko na kayo hanggang sa labas.”

Hindi ko na nagawa pang tingnan si Oxem at dali-dali nang lumabas ng bahay nila. Kung magtatagal pa ako roon ay baka hindi na talaga ako makahinga nang tuluyan. Mabuti na lang at hindi na nagtatanong pa si Kenneth kung ano ang nangyari. Hindi ko naman kasi alam kung anong sasabihin ko.

Muli akong nagpaalam kay tita bago tuluyang umalis. Hindi na rin lumabas si Oxem ng bahay nila, thankfully, kaya hindi ko na ulit siya nakita.

Napasandal ako sa upuan at saka bumuntonghininga. What the hell is wrong with that guy? How can he say that without stuttering? Pay him more attention? Bakit? Bakit kailangan kong gawin ‘yon? Pareho lang naman ang binibigay kong atensyon sa kaniya at sa iba kong kakilala.

Ewan ko ba sa kaniya. Kung ano-ano ang sinasabi. Hindi ko maintindihan kung ano ang tumatakbo sa utak niya. Or maybe he just likes messing with my head. And my heart. Wala akong oras para sa gaya niya.

Kinabukasan, agad akong napairap nang makasalubong ko si Yeshua sa hallway. May mapang-asar siyang ngiti habang nakatingin sa ‘kin pero hindi ko siya pinansin gaya ng nakagawian ko.

“So,” panimula niya habang nakasunod sa ‘king maglakad, “I heard nagkasagutan kayo ni Oxem.”

“Hindi kami nagkasagutan. Siya kamo ‘tong kung ano-ano ang sinabi.”

Tumango-tango siya. “And you didn’t say anything back? Parang hindi rin. Knowing you, alam kong may come back ka sa mga sinasabi ng ibang tao. At alam kong mainitin din ang ulo mo gaya ng pinsan kong ‘yon kaya imposibleng hindi kayo magkasagutan.”

Sinamaan ko siya ng tingin bago naupo sa silya ko. She sat in front of me. “Hindi mainitin ang ulo ko.”

Malakas siyang natawa. “See? Umiinit na agad ang ulo mo.”

Napailing na lang ako at pinakalma ang sarili ko. She’s right. Umiinit na naman nga ang ulo ko dahil sa kaniya. Pareho sila ng pinsan niya. They both like messing with me.

“Pakisabi sa pinsan mo, tigilan na niya ako. Wala akong oras para sa mga gaya niya. I have enough of you already.”

Napahawak siya sa dibdib at umarteng parang nasasaktan. “Grabe ka makapagsalita, ah? Pero kahit sabihin ko ‘yan sa kaniya, wala akong magagawa kung hindi siya susunod. Bukod sa pagiging mainitin ang ulo, matigas din ang ulo n’on.”

Napabuntonghininga na lang ako. “Nevermind, then. Hindi naman na ako babalik ulit sa bahay nila. Hindi na ulit kami magkikita.”

Napatingin ako sa kaniya nang hindi siya sumagot. Iyan na naman ang mapang-asar na ngiti niya. Pero bago pa man ako makapagtanong ay tumayo na siya at nagpaalam sa ‘kin. May training pa raw sila para sa nalalapit na game nila.

Habang ako naman ay naiwan sa room para ayusin ang ipapasa kay ma’am Aquino. Mas maaga kaming makapagpasa, mas maganda. Baka bigyan pa niya kami ng extra points dahil maaga naming natapos.

Ang bilis ding na-edit ni Kenneth ang video nang hindi nawawala ang quality. Mukhang bihasa na siya roon. Mabuti na lang at naging kagrupo namin siya. Kung hindi ay baka sa ‘kin mapunta lahat ng mga ganoong gawain.

Yeshua's game day came. At dahil naipangako ko nang sasama at manonood ako, wala na akong magagawa. Nasabihan ko na rin naman si mang Kiko at hindi naman siya tumutol. Nandoon lang daw siya sa parking at hihintayin ako.

Nang makarating ako sa gym ay nagwawala na ang mga tao. Narito sa school namin ang ibang branch ng school namin sa probinsya. Narito ang main campus, which is kami, ang Meneses campus at ang Hagonoy campus.

Hinanap ng mga mata ko sina Yeshua at hindi pa sila nagsisimula. Nakapwesto sila malapit sa bench ng players at nanonood ng men's basketball match. Mainit ang laban kaya sa tingin ko ay patapos na.

Nang makita ako ni Yeshua ay agad siya kumaway. "Dito ka na umupo. Aalis na rin kami para mag-warm up. Dito ang bench namin mamaya."

Pinakilala niya ang mga ka-teammate niya na sina Keisha, Gina, Lyla at Miya. Si Lyla ang naiiba ang suot sa kanila dahil siya raw ang goal keeper o 'yong nagbabantay sa goal na may suot na glove.

"Huwag kang aalis dito, Biv," ani Yeshua nang tumayo silang lima. "Parating na ang mga pinsan ko para samahan ka. Medyo na-late sila dahil may klase rin at mga naghintayan pa."

Hindi na ako nakapagtanong pa dahil umalis na sila. Bumilis ang tibok ng puso ko dahil sa sinabi niya. Mga pinsan niya? Hindi naman niya agad sinabi. Pero ano pa bang magagawa ko? Nandito na ako. At isa pa, tiyak na pupunta ang ilan sa kanila dahil dito lang din sila nag-aaral. Close silang magpipinsan kaya natural lang na manood sila ng huling laro ni Yeshua bago gr-um-aduate.

Natapos ang basketball match at pumasok na agad sina Yeshua at ang kalaban para mag-warm up. Nilagay na 'yong goals sa magkabilang dulo ng court at tinali ang nets ng mga basketball ring.

Hindi naman nagtagal ay narinig ko na ang boses ni Peter. "Bivianne! Nandito ka na. Ang supportive naman ni best friend."

Binatukan siya ni Paulle, isa sa mga pinsan nila. "Best friend mo?"

Napanguso siya. "Ibig kong sabihin, best friend ni Yeshua. Kung ano-anong iniisip mo. Saka malay mo, maging mabuti kaming magkaibigan. You'll never know."

"Talaga ba? Sige. Isusumbong kita kay Erika."

Sumingit sa usapan ang isa nilang lalaking pinsan. Nakalimutan ko ang pangalan pero siya 'yong laging nakangisi. "'Buti sana kung papansinin ka n'on, eh, wala naman 'yong pakialam kay Peter."

"Hiyang-hiya naman ako sa 'yo, Kise. Bakit? Pinansin ka na ba ni Keisha?" At nagsimula na silang magbardagulan kaya nagsimula na naman akong mahilo sa kanila. Hindi talaga ako makasabay sa mga trip nila.

"Huwag nga kayong magulo. Maupo na tayo."

Napatigil ako sa kinauupuan ko nang marinig ang boses niya. Napayuko na lang ako sa takot na baka magtama na naman ang mga mata namin. Fresh pa rin sa utak ko ang mga sinabi niya sa 'kin noon sa bahay nila. I’m not that ignorant para hindi malaman kung ano ang ibig niyang sabihin at that time.

"Hey." Nagitla ako nang tumabi siya sa 'kin. "Can we talk?"

"We're talking."

Bumuntonghininga siya. "I'm sorry."

Kumunot ang noo ko pero hindi pa rin makatingin sa kaniya. "Bakit ka nag-so-sorry?"

Hindi agad siya nakasagot. "I—I don't know. Maybe because I pissed you off?"

"You didn't. Kaya huwag kang mag-sorry."

"Pero kahit na gano'n, sorry pa rin. Noong umalis ka noong araw na 'yon, pakiramdam ko hindi na ulit kita makikita. But here you are."

Hindi ko alam kung ano ang isasagot ko roon kaya binalik ko na lang ang tingin ko sa court. Mabuti na lang at magsisimula na ang laro kaya hindi na ulit siya nagsalita.

Napuno ng hiyawan ang pwesto namin. Pero hindi gaya kanina ay nawala na ang halos lahat ng tao sa gym. Mukhang hindi talaga sikat ang larong futsal. O baka masyado lang talagang sikat ang basketball.

Saktong lima lang ang members nina Yeshua gaya ng sabi niya samantalang may reserve players ang kabilang team. Ang Meneses campus ang kalaban nila. 

Dahil mahilig din ako sa sports noon, madali kong masasabing magagaling talaga ang kalaban. Mukhang mahihirapan talaga sila sa kanila. May magaling din sa grupo nina Yeshua, pero parang si Keisha lang ang katapatan nila ng lakas.

May galaw rin si Yeshua at magaling mag-dribble ng bola, pero hindi ko masasabing kaya niyang makipagsabayan sa kalaban. Masyado siyang maliit at mapayat kumpara sa malalamang katawan ng kuponan.

Sa kalagitnaan ng laro, uminit ang laban. Nakakasabay sina Yeshua sa kalaban, hindi gaya ng naisip ko kanina. Dalang-dala ni Keisha ang buong laro.

Magaling magdala ng bola sina Yeshua at si Gina. Nagpapalitan sila ng pasa para hindi sila kuyugin ng kalaban. Nakaabang naman si Keisha malapit sa goal at humahanap ng pagkakataon na umalis sa depensa niya.

At dahil sa liksi niya, madalas siyang makawala sa depensa ng nagbabantay sa kaniya. Walang patumpik-tumpik siya kung sumipa. Para bang alam na alam niya kung nasaan ang butas ng depensa at hindi na binibigyan ng pagkakataon ang kalaban na maka-react pa.

Magaling namang last man si Miya na nakaabang lang din sa harap ng goalkeeper nila. Silang dalawa ni Lyla ang nagbabantay sa goal. Madalas nilang masalo ang bola para hindi maka-goal ang kalaban, pero hindi talaga sapat ang depensa mula kina Yeshua, Keisha at Gina kaya mas marami silang pagkakataon na sumipa nang sumipa. Hindi ko maiwasang hindi mapakagat sa ibabang labi ko. There’s this urge na nagsisimulang mabuo sa kalooban ko. I badly want to play too.

Dikit ang laban at ilang minuto na lang ang laro. Mas humigpit ang depensa kay Keisha dahil nasa kanila ang bola. Parang na-offend yata si Yeshua dahil walang nagbabantay sa kaniya kaya siya na ang sumipa sa goal. Nabigla ang kalaban kaya nakapuntos siya.

The game was tied.

"Pinsan ko 'yan!" bulalas ni Paulle habang nagtatatalon. Kulang na lang ay sumugod siya sa gitna. Ako ang sinasakitan ng lalamunan sa kaniya.

Nang nasa kalaban na ang bola, humigpit din ang depensa nina Yeshua. Siguro dahil na rin sa adrenaline at intensity ng game kaya ganoon sila. At dahil doon, mabilis na naagaw ni Keisha ang bola na agad pinasa kay Yeshua na siyang pinakamagaling magdala ng bola.

"Hinay-hinay lang!" sigaw ni Oxem. "Marami ka pang oras. Take your time and think, Yesh!"

Mabilis pinasa ni Yeshua ang bola kay Keisha nang makakita ulit ito ng butas. Pero ang hindi inaasahan ng lahat ay nang magkabanggaan ang isa sa mga player at si Keisha. Namimilipit na napahiga si Keisha sa sahig habang hawak ang ankle niya. Napatayo kaming lahat at sinilip kung ano ang nangyari.

Ginawa 'yong pagkakataon ng kalaban upang kunin ang bola at maka-score dahil hindi tinawagan ng foul.

"Hoy, ref!" bulalas ni Kise. "Bulag ka ba? Kitang-kita na foul 'yon. Kahit sinong may mata nakita 'yon."

Pero para bang wala itong narinig at pumito na, hudyat na tapos na ang laban at nanalo ang kalaban. Nagsigawan ang kupunan nila samantalang nakatingin lang kaming lahat kay Keisha na medyo kumalma na.

Tinulungan siya ng mga lalaking official para makalakad papuntang clinic. Doon ko lang napansin na isa si Kise sa mga tumulong na mabuhat siya.

"Okay lang 'yan, pinsan," ani Paulle. "Halatang bias ang ref. Kanina pa namin napapansin. Mas magaling pa rin kayo."

Pilit lang na ngumiti si Yeshua at dumantay na kay Peter bilang suporta. Iika-ika na siya at mukhang ngayon lang naramdaman ang pagod. Nang makaharap niya si Oxem ay nawala na ang ngiting pilit niyang pinapakita.

"You did great, Yeshua," ani Oxem. At iyon ang naging hudyat para tumulo ang luha ni Yeshua. Napakaiyakin talaga ng babaeng 'to.

"We didn't win," hagulgol nito. "Nangako ako sa inyo na ipapanalo namin 'to pero binigo namin kayo. I'm so embarrassed."

Ginulo ni Peter ang buhok nito. "Ikaw talaga! Ang galing niyo nga. Ang daya lang kasi walang foul. May chance pa naman sana kayong maka-score."

Nagkumpulan ang mga magpipinsan at kinuyog si Yeshua para asarin dahil sa pag-iyak niya. Napangiti na lang ako habang pinapanood sila. Ang lapit talaga nila sa isa't isa. Siguro dahil magkakalapit lang din ang edad nila at sa iisang compound lang sila lumaki. 

"Group hug nga. Group hug!" bulalas ni Paulle sabay hila sa kanila.

Nagsigawan sila na para bang sila lang ang tao sa court. Daig pa nila 'yong nanalo.

"Sama ka, Biv!" pag-aya ni Peter. "Magiging soon pinsan ka na rin naman namin." Napaawang ang bibig ko. "I mean, para ka na rin naming pinsan. 'Di ba, best friend?"

Mahina akong natawa pero nahihiya pa ring umiling. Hindi ko naman sila pinsan. Nakakahiyang sumali sa kanila.

Nagitla ako nang bigla akong hilahin ni Oxem sa braso. Napahawak ako sa dibdib niya at mabilis na tumayo nang tuwid. Umiwas ako ng tingin pero hindi pa rin niya tinanggal ang pagkakahawak sa braso ko.

Sa huli ay wala na akong nagawa kung hindi ang makiyakap din lalo na nang yakapin ako nang mahigpit ni Yeshua.

"Salamat sa panonood, Biv. Sorry dahil hindi namin naipanalo. First time mo pa namang makapanood ‘tapos na-disappoint ka lang."

Mahina akong natawa. "Okay lang, ano ka ba! Mas magaling pa nga kayo sa kanila. Partida, lima lang kayo, ah?"

Malakas siyang natawa habang nagpupunas ng luha. "Sinabi mo pa! Kung sumali ka sa 'min, nanalo sana tayo."

Napailing na lang ako. "Alam mo na ang sagot ko riyan."

"Oo na. Ano pa bang magagawa ko, eh, last na 'to? Sa college na ang susunod."

Hindi naman nagtagal ay umalis na rin kami roon. Gusto pa sana nila akong isama sa pagkain sa labas pero hindi na ako pumayag. Isang oras lang ang paalam ko, and I don't want to test my luck and my mom’s patience.

Hindi ko nga alam kung hindi ako mapapagalitan once na malaman na niyang may iba akong pinuntahan bukod sa classroom at library. I guess I just have to cross my fingers.

Chapter 7

Bivianne

Napabuntonghininga ako nang makaalis ang teacher namin sa Earth Science. Tapos na ang klase namin sa buong araw kaya makauuwi na ako.

Ilang araw na ang nakalipas magmula noong game nina Yeshua pero fresh pa rin sa 'kin ang mga kaganapan. Paanong hindi ko makalilimutan, eh, nandoon si Oxem.

Muli akong napabuntonghininga.

Ilang araw na ring siya ang laman ng utak ko. Laking pasasalamat ko na hindi naman naaapektuhan niyon ang pag-aaral ko. Pero after my eighteen years of existence, ngayon lang ako ginulo ng isang lalaki. At least 'yong utak ko.

Marami namang nagparamdam sa 'kin kahit noong junior high school ako pero wala ni isa sa kanila ang natipuhan ko. Nagkaroon ako ng crush pero hindi ganito kalala na lagi ko pang iniisip kahit saan ako magpunta. I was just so focus with my studies before na wala na akong oras para sa mga lalaki.

At ngayong dumating si Oxem sa buhay ko, nahati ang mga iniisip ko. Kung dati, pag-aaral at milk tea lang ang laman ng isip ko. Ngayon ay kasama na siya. It has become studies, milk tea, and Oxem.

At para bang inaasar pa ako ng tadhana dahil narito siya ngayon sa harap ko. He was looking at his phone, and leaning towards the locker. Hindi ko dapat siya papansinin pero ano ang magagawa ko? Gusto ko siyang kausapin.

"Are you waiting for Yeshua?" Napaangat ang tingin niya sa 'kin. "Doon sa kabila ang room niya, hindi rito."

Napatuwid siya ng tayo bago binalik sa bulsa ang phone niya. Inayos niya ang pagkakasukbit ng bag niya sa balikat bago ngumiti sa 'kin.

Gods! How can someone be this charming just by smiling?

"I'm actually waiting for you."

Napakurap pa ako. "Me? Why?"

Napakamot siya sa batok. "Can I take you home? Alam kong may service ka pero... you know... I'm just wondering if we can take the bus together today."

"Pero hindi ka naman sumasakay ng bus pauwi, 'di ba?"

Napaawang ang bibig niya. "You know?"

Natutop ko ang bibig ko. "Yeshua told me." Napaiwas ako ng tingin. I'm not really good in lying. 

Hindi niya pinansin ang sinabi ko. "So, may I?"

Napatingin ako sa kamay niyang nakalahad sa gamit ko. I am holding three books in my arms na dahan-dahan kong inabot sa kaniya.

I swear this guy is hypnotizing me. Bakit hindi ko magawang humindi sa kaniya? 

"Let's go."

Sabay kaming naglakad papunta sa bus station. I didn't forget to tell mang Kiko about it. Mabuti na lang at pumayag naman siya. Pinaghintay ko siya isang kanto bago dumating sa bahay namin. Doon na lang ako magpapahatid kay Oxem dahil baka makita pa kami ni mama.

She'll not be happy about this.

Dahil mag-uuwian ay punuan ang bus. Wala akong nagawa kung hindi ang tumayo kasama ang iba pang mga estudyante. I saw a familiar face within the crowd. Sa tingin ko ay isa sa mga kaklase ko o baka naging kaklase ko. I'm not sure.

I wonder, ganito kaya ang lagay nila sa tuwing umuuwi? Kung oo, I can't help but feel bad. Sobrang sikip kasi sa loob. Kahit may air conditioner ay mainit pa rin. Not to mention the foul smell. Laking pasasalamat ko na lang sa matapang at lalaking-lalaking amoy ni Oxem. Kahit uwian na ay ang bango-bango pa rin.

"You can lean on me a little. Baka nangangalay ka na," bulong ni Oxem sa tainga ko.

Tumango na lang ako at dumantay sa upuan. There's no way I'm leaning on him. May hiya pa naman ako sa katawan. Pareho lang kaming nakatayo. Tiyak na nangangalay rin siya.

Maya't mayang nagtatama ang mga braso namin lalo na kapag tumitigil ang bus upang magbaba at magsakay. And every time it did, napapatingin ako sa kaniya. Ganoon din naman siya. Ngumingiti siya sa gawi ko kaya napapaiwas ako ng tingin.

Hindi ko alam kung ano ang ginagawa ko rito. This isn't like me. Hindi ako makipagsisiksikan sa ibang tao kung mayroon naman kaming sasakyan kung saan makauupo ako nang komportable, may air condition at mabango. Pero dahil kay Oxem, hindi ko na alam. 

He's making me do things I don't normally do.

Nang makarating kami malapit sa bahay, sabay kaming bumaba. Nakatayo lang kami sa waiting shed at naghihintay kung sino ang unang magsasalita. 

"Ahm..." panimula ko. "I guess this is a goodbye? Malapit na rito ang bahay namin. Gusto mo bang pahatid kita kay mang Kiko?"

"Hindi na. Hindi pa ako uuwi. May lakad rin ako malapit dito."

Napatango ako bago napayuko. Hindi ko maiwasang hindi ma-disappoint. Maybe there's no meaning to this after all. Ako lang ang assumera. I thought gusto niya talaga akong ihatid.

"Sige. Mag-iingat ka." Tumalikod na ako at natanaw ang sasakayan namin nang tawagin ako ulit ni Oxem.

"I'll pick you up tomorrow again. Sabay tayong umuwi. If that's okay."

Napakunot ang noo ko. "May lakad ka ba ulit dito bukas?"

Umiling siya at ngumiti. "None. Gusto lang kitang ihatid. That's all."

Hindi ko na naitago pa ang ngiti sa mga labi ko. Tumango ako bilang pagsang-ayon.

How can a few words lift up my mood so easily? Kanina lang ay disappointed ako nang malamang kaya lang niya ako hinatid ay dahil may lakad siya malapit dito. Ngayong kinumpirma niyang gusto talaga niya ako ihatid, todo stretch naman ang mukha ko sa kangingiti. Ang sakit tuloy sa pisngi.

"Mukhang good mood ka, ah? Nililigawan ka ba ng binatang 'yon?" Pinaandar na niya ang sasakyan.

Nawala ang ngiti ko dahil sa tanong ni mang Kiko. "Please, don't tell mom. At hindi naman siya nanliligaw. Ihahatid niya lang naman ako. Iyon lang."

Mahina siyang natawa. "Hindi ko naman sasabihin kay ma'am Zenith. Gaya ng sabi mo, ihahatid ka lang hanggang kanto. Ako naman ang maghahatid sa 'yo hanggang bahay."

Bumalik ang ngiti sa labi ko. "Maraming salamat po. Hayaan niyo, sasabihin ko sa kaniyang last na 'yon bukas."

"Wala naman sa 'kin 'yon. Basta ba ay alam ko kung saan kayo pupunta kung sakali. Wala rin namang masama sa ginagawa niyo."

Napanguso ako. "Ayoko lang na pagalitan ka ni mama dahil dito. Baka kung ano pa ang gawin nila sa inyo lalo na ngayong nagdadalang tao na si Cassady."

Nag-aalala akong baka sila pa ang mapag-initan ni mama dahil sa ginagawa ko. Ayoko namang mapagalitan silang mag-asawa. Alam ko kung gaano ka-intimidating si mama lalo na sa ibang tao. Kahit ako na anak niya ay nai-intimidate sa kaniya.

Dumaan ang maraming araw at lagi na akong hinahatid ni Oxem pauwi. Maraming beses na kaming nahuli ni Yeshua pero wala naman siyang sinasabi. Nandoon lang talaga ang nakakainis na ngiti at tingin niya lagi. Ang sarap lang niyang batukan.

Hindi gaya noong unang beses ay marami na siyang nababahagi sa 'king kwento. Gaya na lang ng only child siya, pero masaya naman siya dahil marami siyang mga pinsan na tinuturing na rin niyang parang mga kapatid.

"I have twelve aunts and uncles sa father side pa lang. Lima naman sa mother side. Kaya lang hindi ako close sa relatives namin sa mother side dahil lahat sila ay nasa ibang bansa."

Hindi ko na napansin ang iba pa niyang sinabi. "You have twelve aunts and uncles?!" hindi makapaniwalang bulalas ko. 

Nanlalaki pa ang mga mata ko sa laki ng pamilya nila. May ilang estudyante pa nga ang napatingin sa 'kin. Napatakip tuloy ako sa bibig.

Malakas siyang natawa. "I know. Ganiyan din ang reaksyon ng mga kaibigan ko noong sinabi ko. My grandparents are the best."

Natawa ako. "Ang laki pala talaga ng pamilya niyo. Only child din kasi ako. Pero only child rin si mama kaya wala akong pinsan. Hindi ko naman nakilala ang papa ko kaya hindi ako sigurado kung may pinsan ako sa side niya."

"That's okay. Pwede mo namang tratuhing parang tunay na pinsan ang mga pinsan ko. I mean, kaibigan mo naman si Yeshua. You can hang out with us sometimes."

Hindi ako agad nakasagot. Treating Oxem like a cousin might not be a good idea. Or rather, it's an impossible idea. Hindi ko kayang tingnan siya na parang isang kamag-anak.

I like Oxem. Not as a might-have cousin or a friend, but as a guy. Sa ilang linggo naming pagsasama at pagkukuwentuhan, I am liking him more and more. He's just the sweetest.

"By the way," ani niya. "Magkakaroon pala kami ng outing after graduation. You might want to come. Kasama ang buong pamilya namin."

Napaawang ang bibig ko. "I don't know. I'm not sure."

"It's okay. Mahaba pa naman ang time. Mapag-iisipan mo pa. Pwede ka pang magpaalam."

Tango lang ang naging sagot ko. Alam kong imposibleng makasama ako pero hindi ko sinabi sa kaniya. Makapag-iisip pa naman ako ng dahilan hanggang sa dumating ang araw na 'yon.

An outing is like a dream come true for me. Pero isa lang din 'yong panaginip para sa 'kin na hindi magkakatotoo.

I've never been in an outing before. Hindi pa ako nakapupunta ng beach, pool, bar, o kahit sa bundok for a hiking. Matagal ko nang sinuko ang mga pangarap ko na 'yon dahil alam kong never akong papayagan ni mama. Maliban na lang noong nag-camp kami nang isang beses dahil required sumama ang buong klase at may incentive 'yon sa grades. Other than that, wala na.

Hindi ko na nagawang makapagsalita pa kahit na marami pa siyang kinukuwento. Tumigil na ang bus kaya bumaba na kami. Muli kaming nagpaalam sa isa't isa hanggang sa makapasok ako ng kwarto ko.

Napatingin ako sa calendar. Our graduation is on the 30th of April. After that, magiging busy ako sa paghahanda para sa college entrance exam. Nasabihan na ako ni mama kung sino-sino ang mga private tutors ko per subject para mag-review. Tiyak na makukulong na naman ako sa bahay for a few months.

Napabuntonghininga ako bago naupo sa gilid ng kama ko. "I want to join Oxem ang his cousins," bulong ko sa sarili.

Naglinis na ako ng katawan bago nagsimulang mag-aral. Pumasok si Cassady upang dalhan ako ng pagkain gaya ng nakagawian.

"You should rest, Cassady," sabi ko sa kaniya. "Baka mapagod ka. Hindi raw maganda sa bata ang napapagod ang nanay."

Mahina siyang natawa. "I'm okay. Pakiramdam ko kasi ay magkakasakit ako kapag nakaupo lang ako. Hindi naman mabigat ang binibigay na trabaho sa 'kin."

"Kung may kailangan ka, sabihan mo lang si Aurora. O kaya sabihan mo si mang Kiko."

Tumango siya. "Sige. Maraming salamat. At ikaw naman, magpahinga ka rin. Hindi maganda sa mga bata ang laging puyat."

"Ayos lang ako. Hindi naman ako makatulog kahit na maaga akong nahihiga. Sayang ang oras kung tutulala lang ako."

Bumuntonghininga siya. "Kailan ang huling beses na natulog ka ng eight hours?" Hindi ako nakasagot. "Halos dalawa o tatlong oras lang lagi ang tulog mo. Minsan ay isang oras pa."

"Umiinom naman ako ng vitamins, Cassady."

"Kahit na. Iba pa rin ang may sapat na tulog. Hindi nasosolusyonan ng vitamins ang lahat. Huwag mong abusuhin ang katawan mo at baka bumigay ka."

Huminga ako nang malalim. "Opo. Patapos naman na 'tong inaaral ko. Matutulog ako nang maaga ngayon."

Tipid siyang ngumiti. "Hindi na kita aabalahin pa lalo. Mauna na 'ko."

Pinanood ko lang siyang lumabas ng kwarto ko bago nagpatuloy sa pag-aaral. Gaya ng sabi ko ay maaga akong natulog. Pero mukhang hindi ko na ulit 'yon magagawa sa mga susunod na araw.

Chapter 8

Bivianne

"Bivianne Cordova," tawag ni ma'am Teresa na teacher namin sa Gen Math. "Mukhang occupied ka lately."

Noong una ay hindi ko nakuha ang ibig niyang sabihin. Ngunit nang makita ko ang grade ko sa exams last time ay napaawang ang bibig ko. Para akong natulis sa kinatatayuan ko habang nakatitig sa papel ko.

"Two mistakes. Alam mong wala akong magagawa kapag tinanong ng mama mo ang tungkol sa grades mo, hindi ba?"

Napatulala lang ako at tinitigan ang dalawang bilog sa papel ko na para bang magbabago 'yon. Pero hindi. Two of my answers are still wrong. At kahit na anong basa ko sa mga tanong ay mali talaga ‘yon. Hindi ko alam kung bakit kahit alam ko ang tamang sagot ngayon ay mali pa rin ang nasagot ko sa mismong araw ng exams.

Hanggang sa matapos ang klase namin sa buong araw ay nakatulala lang ako. There’s no use listening to the class. Dahil paniguradong makukulong na naman ako sa basement at sasaktan ni mama. Thinking about it makes me shiver.

Naalala ko noong huling beses na nagkaroon ako ng mababang grade. She dragged me to our basement at doon sinaktan. Wala siyang pinabababang kahit na sino maliban kay Cassady na nagdadala ng pagkain ko. I guess nagpapasalamat pa rin ako dahil hindi ako ginugutom ni mama.

At mamaya pag-uwi ko, tiyak na nag-aabang na si mama. Wala akong magagawa kung hindi hayaan ‘yon at hintayin na lang ang parusa ko dahil ako rin naman ang may kasalanan. Siguro ay ito ang parusa ko dahil sa maaga kong pagtulog kagabi at hindi pag-re-review.

Nang makalabas ako sa room, naroon ulit si Oxem at naghihintay sa ‘kin.

Kailangan kong mag-isip ng palusot para hindi niya ako ihatid bukas. Hindi niya ako pwedeng makita. Hindi ko alam kung saan ako magkakasugat at magkakapasa bukas at tiyak na magtataka siya kung saan ko nakuha ‘yon. Wala akong lakas ng loob para sabihin sa kaniya ang totoo at mas lalong hindi ko kayang magsinungaling.

Huminga ako nang malalim at sinubukang ngumiti sa kaniya. I don’t want him to feel that something’s bothering me. Ilang araw lang naman akong makakasabay sa kaniya. At kung hindi magiging malala ang pagpaparusa sa ‘kin, mas maaga kaming magkakasabay ulit pauwi.

”You don’t have to come pick me up tomorrow,” sabi ko habang naglalakad patungong bus station. Gaya ng nakagawian ay dala niya ang mga gamit ko.

“Why?”

“May review ako after class. Baka umabot ‘yon ng ilang araw kaya ilang araw din tayong hindi magkakasabay na umuwi.” Ngumiti ulit ako.

“I can take you there.”

Mabilis akong umiling. “It’s okay. Sinabihan ko na rin kasi si mang Kiko. At isa pa, may kalayuan ang review center na pupuntahan ko kaya baka gabihin ka sa daan.”

Tumango-tango na lang siya at hindi na umangal pa. Napunta sa iba ang topic namin kaya kahit papaano ay nakahinga ako nang maluwag. At least hindi na siya magtatanong pa. I didn’t want to lie to him, pero wala akong ibang choice. Pero sa tingin ko, hindi naman ‘to magiging kasinungalingan dahil tiyak na dadagdagan ni mama ang tutors ko.

“Napag-isipan mo na ba ang outing?” tanong niya. “Hindi sa pine-pressure kita, ah? Pero excited na kasi ako. Ngayon na lang ulit kami makagagala kaya gusto ko talaga sanang makasama. That’ll be our first trip together too.”

Napaiwas ako ng tingin. “Hindi ko pa sure. Hindi pa rin kasi ako nakapagpapaalam.” At mukhang hindi na ako papayagan dahil sa nangyari. “Nasabi ko naman sa ‘yong kailangan kong maghanda para sa college entrance exam, hindi ba?”

Napatango siya. “You told me about that. Miski naman ako ay naging busy rin before college. Pero tatlong araw lang naman ‘yon. Wala namang mawawala kung liliban ka saglit.”

“You’re right. Susubukan kong magpaalam kay mama. Pero ayoko lang kasing mangako. Baka mamaya hindi naman matuloy. Ayokong paasahin ka.”

Malawak siyang napangiti. “I’ll look forward to that.”

Mas lalo akong nakaramdam ng guilt. Alam ko na sa sarili kong imposible pero ito siya at talagang umaasa kahit na sinabi ko nang baka hindi pwede. I don’t want to disappoint him. Pero paano si mama? Isang hindi lang ni mama ay tiyak na susunod ako at walang magagawa.

Nang makarating ako sa bahay, bumalik ang kaba sa dibdib ko. Saglit kong nakalimutan ang nangyari kanina dahil kay Oxem pero ngayong nandito na ako sa harap ng front door, gusto ko nang umalis. Gusto ko nang umatras at magtago.

“May problema ba?” Naabutan ako ni mang Kiko na nakatayo lang doon.

Napatingin ako sa kaniya pero agad ring napaiwas. Hindi ko sinabi sa kaniya ang nangyari kanina kaya wala siyang ideya kung ano ang pwedeng mangyari. Ayoko na rin kasing madamay pa sila. Baka kapag nalaman ‘to ni Cassady ay mapasama pa sa bata. Alam kong mag-aalala sila nang sobra kapag sinabi ko pa.

“Wala po, mang Kiko.”

Nilakasan ko na ang loob ko at pumasok na. Baka mamaya pa naman ang uwi ni mama dahil maaga pa. May pagkakataon pa ako para ihanda ang sarili ko.

Pero para bang sinalo ko lahat ng kamalasan nang magpaulan ang diyos. Pagkapasok na pagkapasok ko ay nakita ko agad si mama na prenteng nakaupo sa sofa sa sala. Pinagpawisan ako nang malapot at bumilis ang paghinga ko.

“You’re late,” sabi niya nang hindi nakatingin sa ‘kin. “I told you to go home right after your class ends. Saan ka pa nagpunta?”

“Pasensiya na po, ma’am Zenith.” Si mang Kiko ang nagsalita. “Medyo traffic lang kaya na-late ng dating si Bivianne.”

Napataas ang kilay ni mama at naiwan sa ere ang kamay na may hawak na wine glass. “Bivianne?”

“A—Ang ibig ko pong sabihin, si ma’am Bivianne. Pasensiya na po ulit. Hindi na po mauulit sa susunod.” Napayuko siya nang bahagya.

Bumalik ang tingin ni mama sa ‘kin kaya napayuko rin ako. Pinanood kong manginig ang mga kamay ko habang naghihintay ng parusa ko. I need to go back to my room to study as soon as possible. Kailangan kong mabawi ang dalawang puntos na pagkakamali ko.

“At hindi ka lang late umuwi. Ang lakas din ng loob mo para umuwi matapos mong matanggap ang grades mo sa Gen Math. Care to explain that one, Bivianne?”

Para bang patalim ang boses niya nang banggitin ang pangalan ko. Nangatog ang mga tuhod ko. Ayokong umiyak sa harap niya pero automatikong nagtutuluan ‘yon sa pisngi ko. I’m so fucking scared. Gusto kong depensahan ang sarili ko pero ano ang sasabihin ko? It’s my fault.

“I’m sorry, mama. It’s my fault. Hindi ako nag-review nang maayos.” Inangat ko ang ulo ko para salubungin ang nag-aalab niyang mga mata. “But I promise, I’ll do my best next time. Hinding-hindi na ako magkakamali. I swear.”

Dahan-dahan siyang lumapit sa ‘kin. Ang tunog ng kaniyang takong na tumatama sa tiles ay para bang putok ng baril sa pandinig ko. Napapakislot na lang ako sa kinatatayuan ko. Her cold eyes bore into my skull. 

“Siguraduhin mo lang, Bivianne. Once Yeshua becomes the valedictorian and not you, you don’t know what I’ll do.”

Mabilis akong tumango. “I know. I won’t fail you. I promise.”

Napangisi siya. “Good.”

Nang tumalikod na siya sa ‘kin ay nakahinga ako nang maluwag. Pero hindi rin ‘yon nagtagal matapos ang susunod niyang mga salita.

“You don’t want me to drag you in the basement myself. I don’t want empty promises. Kailangan kong makasiguradong hindi na ‘to mauulit pa. And I know just the right thing to do para hindi na mangyari ulit ‘to.”

Napaupo na lang ako sa sahig nang makaalis si mama sa harap ko. Mas lalong bumilis ang tibok ng puso ko at napahagulgol na ako. I thought I was spared. Hindi pala. I still need to get punished.

“Ma’am Bivianne…”

Napaangat ang tingin ko kay mang Kiko at pilit na ngumiti. “This is my fault, mang Kiko. I deserve this.”

“But…”

“I’m going to be fine. Huwag niyo na lang pong sabihin kay Cassadya ng tungkol dito. Hindi makabubuti sa bata kapag na-stress siya. This won’t take long.”

Pinilit ko ang sariling makatayo at dahan-dahang naglakad patungong basement. Pilit kong tinatagan ang loob ko para hindi na mag-alala si mang Kiko kahit na sa loob-loob ko ay para na akong mahihimatay sa sobrang takot at kaba.

Binaba ko na lang ang mga gamit na dala ko sa isang tabi. Mamaya ko na ‘yon bibitbitin pagkatapos ng parusa ko. Sa ngayon, kailangan ko munang paalalahanan at i-comfort ang sarili ko. 

Mabilis lang ‘to. Saglit lang ay mawawala na rin ang sakit. Napagdaanan ko na ‘to kaya alam ko na kung ano ang aasahan. Ilang latay lang sa likod ang matatanggap ko. Ilang palo sa braso at binti na pwedeng-pwede kong itago gamit ang jacket bukas. ‘Wag lang sanang mainit ang panahon.

*

Dinilat ko ang mga mata ko nang tumama ang nakasisilaw na sinag ng araw sa mga mata ko. Muli akong napapikit ngunit hindi ko magawang takpan ang mga ‘yon dahil sa sobrang bigat ng katawan ko. 

I’m now lying on my soft bed. My body is aching all over. Ni hindi ko na alam kung anong parte ang masakit. Ni hindi ko namalayan kung saang parte ako ng parusa nawalan ng malay. Basta ang naalala ko lang ay ang patuloy kong pagdarasal na sana matapos na ang sakit.

Patuloy sa pagtunog ang alarm ko sa side table. Pinilit kong bumangon upang patayin ‘yon kahit na sumisigaw ang buong katawan ko sa sakit. Napapangiwi ako sa tuwing nabubunggo ang mga pasa at sugat ko sa katawan. Pero nabigla ako nang makitang may benda na ang kanang balikat ko gayong hindi ko naalalang nakapaglagay pa ako n’on.

Tipid akong napangiti. “Cassady…”

Iika-ika akong dumeretso sa banyo upang makaligo. Maaga ang pasok ngayon kaya kailangan ko nang mag-asikaso. Hindi ko kakayanin ang isa pang parusa kapag nalaman ni mama na na-late ako ng pasok.

Halos maiyak ako sa sakit habang naliligo. Lahat ng madaluyan ng tubig ay parang humihiyaw. Ni hindi ko magawang lagyan ng sabon ang ilang parte kaya nagtiis ako sa tubig lang. Kailangan ko na ‘tong magamot dahil baka magpeklat pa ang ilan sa mga ‘to. Mahirap na.

Nang makapagbihis ako at magamot ang mga sugat ko, medyo gumaan ang pakiramdam ko. Kahit papaano ay nawala na ang sakit maliban sa kanang balikat ko na mukhang napilayan pa yata. Tiyak na darating ang family doctor namin mamaya sa bahay para tingnan ang lagay ko.

Napabuntonghininga ako matapos kong makita ang sarili sa salamin. Kahit na naka-jacket na ako ay may ilan pa ring mga pasa at sugat ang nakikita sa kamay ko. Kahit sa leeg ko ay mayroon din kaya wala akong ibang choice kung hindi ang magsuot ng turtle neck.

Naka-air condition ang room namin mamaya dahil sa AVR kami magkaklase. Pero hindi ako sigurado kung makakatagal ako kapag nasa labas na. Sobrang init pa naman ng panahon ngayon. Talagang ubos na ubos na ang swerte ko.

Napatingin ako sa pinto nang may kumatok doon. Dahan-dahan namang lumitaw si Cassady na bakas na bakas ang pag-aalala sa mukha. Mukhang kagagaling din niya sa iyak. Hindi ko alam kung sinabi ni mang Kiko sa kaniya o baka nakita niya ako. Pero mukhang wala na akong magagawa.

“Dinalan kita ng agahan,” ani niya. “Dinagdagan ko ang luto dahil hindi ka nag-dinner kagabi. Nag-pack din ako ng lunch mo para hindi ka na lumabas ng room niyo.”

Nilapag niya ang isang tray sa lamesa ko at pinatong ang lunch box sa tabi ng bag ko. Nakatalikod siya sa ‘kin kaya hindi ko siya makita. Pero nakita ko ang pagtaas at pagbaba ng mga balikat niya.

Napabuntonghininga ako. “Sabi ko naman kay mang Kiko, huwag nang sabihin sa ‘yo.”

Suminghot siya at nagpunas ng luha sa pisngi bago ako hinarap. “Hindi sinabi sa ‘kin ni Kiko pero alam ko kung anong nangyari. Dinalan kita ng pagkain kagabi pero wala ka rito. Nakita ko ang bag mo malapit sa basement kaya roon na ako nagkahinala.”

Napaiwas ako ng tingin. “I’m okay.”

Mas lalo siyang napaiyak dahil sa naging sagot ko. “Hindi ka okay. Alam ko ‘yon. Nakikita ko ‘yon. Kung may magagawa lang ako, Bivianne. Kung meron lang. Pero kinasusuklaman ko ang sarili ko dahil wala akong magawa para sa ‘yo.”

Napasinghal ako. “You prepared my food, and you bandaged my shoulder. You don’t have to cry for me. That’s enough.”

“Kaya kong gamutin lagi ang sugat mo sa katawan pero hindi ang sugat mo sa puso, Bivianne.”

“I said, enough!” bulalas ko. Bumilis ang tibok ng puso ko at nagsimula na namang uminit ang ulo ko. “I said, I'm okay. You can leave now.”

Mabilis akong tumayo at inabot ang bag ko kahit na iika-ika pa rin. Hindi ko na tinapunan ng tingin ang dinala niyang pagkain at lumabas na sa kwarto ko. Hinabol niya ako dala ang lunch box pero hindi ko siya pinansin at nagpatuloy lang sa parking.

Nang magpumilit siya ay natabig ko na lang ang lunch box sa kamay niya kaya nahulog ‘yon sa sahig. Napabuntonghininga na lang ako at sinubukan pakalmahin ang sarili ko. I reminded myself na buntis si Cassady at hindi pwedeng ma-stress. Baka kapag may nangyari sa bata ay kasalanan ko pa.

“Kunin mo lang ang lunch box, Bivianne. Iyon lang ‘tapos hindi na kita kukulitin. Hindi ka pa kumakain magmula kagabi.”

Hinablot ko na lang ‘yon at dali-dali nang pumasok sa sasakyan. Baka ma-late pa ako lalo dahil sa kakulitan niya.

I can feel mang Kiko’s gaze in the rear view mirror pero hindi ko siya pinansin. I really hate the two of them. Alam kong nagiging mabait ako sa kanila nitong mga nakaraan pero masyado nilang inaabuso. I really hate when people pity me. At sa ginagawa nila, mas lalo lang nilang pinamumukha ang kaawa-awa kong kalagayan. I really hate it!

Chapter 9

Bivianne

My classmates are looking at me weirdly again. Alam kong alam nila kung ano ang nangyari kahit na wala akong sinasabihan. It is that obvious. Kahit na mag-jacket ako ay hindi ko pa rin magagawang itago ang mga sugat ko. Heck, I think ang jacket pa nga ang isa sa mga dahilan kaya agaw-pansin ako ngayon.

Kaya kahit na nakakairita ay ginawa ko pa rin ang lahat para ipagsawalang-bahala ang mga tingin nila. Bahala silang tumitig diyan. Wala akong pakialam. Kailangan kong mag-aral lalo pa at tumawag sa ‘kin ang bagong tutor ko sa Gen Math. Gaya ng inaasahan ko ay magkakaroon na nga ako ng private tutor.

Magaling daw na guro si ma’am Cynthia Joson sa kahit anong branch pa ng math ‘yan. She’s a licensed engineer too pero mas gusto niya raw talaga ang pagtuturo. She’s one of my mom’s few friends in high school.

I can’t wait to meet her. Ayon sa impormasyong nabasa ko ay isa siya sa mga sumubok na talunin si mama sa valedictorian position noong high school. It’s like Yeshua and I. I wonder kung magiging magkaibigan pa ba kami ni Yeshua sa hinaharap kapag may mga trabaho na kami.

Bago magsimula ang klase, pumasok si Yeshua na malapad na naman ang pagkakangiti. Mukhang may dala na naman siyang chika kay aga-aga. Ngunit kumunot ang noo niya nang makita ako.

Mahina siyang natawa. "Lamig na lamig ka naman, Bi. Baka gusto mo ng sweatshirt pa? May dala ako."

Nang hindi ako magsalita ay nawala ang pagkakangiti niya. Para bang bigla siyang nagpuyos sa galit at mabilis na hinablot ang braso ko. Tinaas niya ang sleeve ng jacket ko at doon bumungad sa kaniya ang mga pasa at sugat na natamo ko kagabi. At dahil fresh pa ang mga 'yon, kinailangan ko pang lagyan ng gauze ang iba.

"What happened?" mahinang tanong niya. Wala ng kahit anong bakas ng mapaglarong ngiti sa kaniyang mga labi.

"It's none of your business." Huminga siya nang malalim at binalik ko naman ang atensyon ko sa binabasang libro. 

"You know that you can talk to me, right?" Hindi ulit ako sumagot. "Kahit na lagi mo akong sinusungitan, alam kong kaibigan pa rin ang turing mo sa 'kin. You can tell me when it’s already hard to bear.”

“It’s still bearable,” bulong ko, sapat lang para marinig niya. “Nevermind me.”

“Nevermind you?” hindi makapaniwalang tanong niya. “Paano ko magagawa ‘yon kung ganito ang pinapakita mo sa ‘kin? Paano ko malalaman kung anong tunay mong nararamdaman kung hindi mo sinasabi sa ‘kin ang totoong nangyayari?”

Tinutok ko lang ang tingin ko sa libro kahit na wala nang pumapasok sa utak ko. “Can you please just leave? I can’t afford to make a mistake again. Kung concern ka talaga sa ‘kin, let me study in peace.”

Hindi na siya nagsalita pa pero nanatili pa rin sa silya sa harap ko. Pinanood niya lang akong magbasa hanggang sa mag-bell na. Wala na rin siyang sinabi na kahit ano at hindi ko na rin siya tiningnan pa. I don’t know what’s going on inside her head, pero alam kong nag-iisip na naman siya ng paraan para mabaling ang atensyon ko sa ibang bagay.

She tried asking me to join futsal to cheer me up last time, but she failed. Pero nagawa naman niyang ibaling ang atensyon ko sa ibang bagay para mag-enjoy ako, so technically, she still succeeded.

This is what I like about her. She’s concerned about my welfare just like mang Kiko and Cassady. Pero kumpara sa mag-asawa, hindi niya pinakikita sa ‘king concern siya in an annoying manner. Hindi na niya ako kinukulit kung okay lang ba ako, when in fact, I’m obviously not. Minsan nakakairita pa rin siya dahil sa kakulitan niya, pero it’s tolerable.

Nang matapos ang klase ay lumabas na ako ng room. Pero napako ako sa kinatatayuan ko nang makita si Oxem na nakasandal na naman sa isa sa mga locker. I remember telling him to not pick me up. Ano ang ginagawa niya ngayon dito?

Yumuko ako at umaktong hindi ko siya nakita. Nagkunwari akong nagbabasa ng libro ngunit tinawag na niya ang pangalan ko. Napamura na lang ako nang mahina at dahan-dahang humarap sa kaniya. I tried to cover my hands with the books I’m holding para hindi niya mahalata.

“Oxem, what are you doing here? Sabi ko hindi mo na ‘ko kailangan ihatid ngayon, ‘di ba?” 

“Yeah. Gusto sana kitang ihatid kahit sa parking lang.” Kumunot ang noo niya. “Ang init ng panahon pero bakit naka-jacket ka?”

Pilit akong tumawa. “Malamig kasi kanina sa room kaya naka-jacket ako. Malamig din sa pupuntahan ko kaya hindi ko na rin hinubad.” Again, I didn’t lie, I tried to convince myself.

Tumango siya. “Tara.” Hindi ko inaasahan ang paghablot niya sa mga libro ko kaya agad siyang napatingin sa kamay ko. Napaawang ang labi niya.

Mabilis kong nilagay ang mga kamay ko sa loob ng jacket ko pero huli na ang lahat. Nakita na niya ‘yon. Tiyak na magtatanong na siya kung napaano ‘yon at kakailanganin ko na namang magsinungaling sa kaniya.

An allergy, maybe. Sensitive skin. Anemic. Whatever reason that may be, bahala na.

Pero laking gulat ko nang hindi siya nagtanong. Umakto pa siya na para bang wala siyang nakita. Napakunot tuloy ang noo ko dahil sa naging reaksyon niya. Hindi ko alam kung bakit parang wala lang sa kaniya ang nakita niya. Is he not worried? Hindi ba niya nakita? O wala lang ba sa kaniya ‘yon? 

Nakapagtataka rin na ang tahimik niya habang papunta kami sa parking. Ni hindi siya sumubok na kausapin ako. Kung normal na araw lang ‘to ay kanina pa siya nagtanong kung saan ako pupunta, ano ang gagawin ko at sino ang makakasama ko. Habang ako naman ay isa-isang sasagutin ang mga tanong niya hanggang sa makarating kami sa destinasyon namin.

Napatigil ako sa paglalakad. “Did Yeshua tell you?” tanong ko dahil biglang sumagi sa isip ko si Yeshua. Nagbabaka sakali lang naman ako. Pero dahil sa katahimikang sinagot niya, I now know the answer.

“I told her that it’s none of her business.” Bumilis ang paghinga ko. “Bakit ba ang pakialamera ng mga tao? Can you just mind your own business? Problema ko ‘to at ng pamilya ko. Stay out of it!”  bulalas ko.

Nagmartsa ako papunta sa parking at sinalubong si mang Kiko. Napansin niya agad ang hindi magandang timpla ng mood ko kaya tumahimik na lang siya. Hindi ko na hinintay na pagbuksan niya ako ng pinto at ako na ang gumawa n’on bago binalibag pasara.

Pabalang kong hinubad ang jacket ko at hinagis ‘yon sa kung saan. Napasigaw na lang ako sa inis at pinagsusuntok ang likod ng passenger’s seat. Hindi muna pumasok si mang Kiko. Mukhang narinig niya ang malakas na pagsigaw ko mula sa labas. I needed to vent onto something o baka masira lang ang ulo ko, and he knows that. 

Ang ayoko sa lahat ay ang mga taong nakikialam sa problema ko at ng pamilya ko. Naiirita ako. Ano ba kasi ang pakialam nila sa pinagdadaanan ko? Hindi ba sila masaya na ‘yong Bivianne na walang problema ang nakikita at nakilala nila? Hindi pa ba sapat ‘yon? Hindi ko kailangan ng tulong nila. Hindi ko kailangan ng simpatya nila. Kaya ko ‘to nang mag-isa.

Nang kumalma na ako at huminga ako nang malalim. Hindi naman nagtagal ay pumasok na rin si mang Kiko at tinahak na namin ang daan papunta sa bahay. 

Hindi magtatagal ay darating na rin si ma’an Cynthia dahil alas syete ang schedule namin. Kailangan ko munang kumain para magkalaman ang tiyan ko dahil hindi na ako nakakain kanina nang maayos. Tiyak na hindi ako makapag-aaral nang maayos kapag walang laman ang tiyan ko.

Napatingin ako sa pinto ng kwarto ko nang may kumatok doon. Pumasok naman si ma’am Cynthia at agad na naupo sa harap ko. Nakahanda na ang mga gagamitin namin kaya naman hindi na ako nagpatumpik-tumpik pa.

“I heard you’re number one in your class,” ani niya. Tumango lang ako. “That’s splendid. Nakita ko ang grades mo at ang tataas n’on. I think it’s what I expected from Zenith’s daughter. Achiever din like her mom.”

“Not even close,” sagot ko. “I still have a lot of work to do para maging kagaya ni mama.”

Mahina siyang natawa. “Right. You’re as competitive as your mom. Pero para sa edad mo, you already achieved enough.”

“Let’s just start, shall we?”

Mukhang nabigla siya sa sinabi ko. Miski ako ay nabigla. I was looking forward to meeting her today. Gusto kong makilala ang isa sa mga kaibigan ni mama noong high school. Pero siya rin naman ang may kasalanan. She shouldn’t have compared me to my mom. It’s absurd.

Madaling araw na kami natapos sa review namin. Binigyan niya ako ng pre-test to test kung ano ang mga nalalaman ko na. And then we went right to the topic. Nang mag-alas kwatro na, doon ko lang natapos ang isa pang test na ginawa niya para sa ‘kin.

“Let’s call it a day,” ani niya. “I’ll check your paper, and then I’ll let you know of the result on Saturday. Magpahinga ka muna dahil anong oras na rin.”

Tango lang ang sinagot ko at tumayo na para ihatid siya sa labas. Nakasalubong naman namin si Cassady na mukhang kagigising lang at maghahanda na ng agahan para sa mga maid.

“Katatapos niyo lang?” tanong niya sa ‘kin. Binati niya si ma’am Cynthia na ngayon niya lang nakita at nakilala.

“Pasensiya na at inumaga kami,” ani ma’am Cynthia.

“Pero may pasok ka pa ng alas sais, Bivianne. Alas kwatro na.”

Nanlaki ang mga mata ni ma’am Cynthia. “I didn’t know na may klase ka.”

“It’s okay. Kahit naman wala tayong tutor ngayon ay ganitong oras pa rin ako natutulog. Makakaidlip pa naman ako kahit isang oras lang.”

Tipid na ngumiti si ma’am Cynthia. “Bakit hindi ka muna lumiban sa klase para makapagpahinga? Sasabihan ko na lang si Zenith na inumaga tayo dahil sa pag-re-review. Maiintindihan naman ‘yon ng mama mo panigurado.”

“No need. You may go. I can take care of myself.”

Aapila pa sana siya pero tumalikod na ako at bumalik sa kwarto ko. Umidlip ako ng isang oras gaya ng sabi ko bago gumising at naghanda na para sa klase. I felt my head throbbed pero pumikit lang ako sa loob ng sasakyan para kahit papaano ay mawala iyon.

Nagdaan ang mga araw na ganoon lang ang lagi kong ginagawa. I’ll go to school to study, and then go home to study. Ang tanging iba lang sa routine ko ay ang paghatid sa ‘kin ni Oxem hanggang sa parking lot. He’s been consistent all this time. Walang palya.

He’s talking again. Pero hindi pa rin niya binubuksan ang tungkol sa mga pasa at sugat ko na nakita niya. He didn’t have to. Alam kong nasabi na sa kaniya ni Yeshua ang tungkol doon. Laking pasasalamat ko dahil hindi niya ako kinukulit na magsabi sa kaniya. Hindi niya rin kinukuwestyon ang desisyon ko na walang gawin sa pananakit ni mama.

Alam ko namang mali. Alam kong child abuse ‘to. Pero kahit na alam ko, wala akong magagawa kung hindi ang gawin ang gusto ni mama para hindi na niya ako masaktan. Kung pananatilihin ko ang grado ko, hindi na niya ako sasaktan. Iyon lang ‘yon.

Kung tutuusin, hindi naman para kay mama ‘to. Para ‘to sa kinabukasan ko. Kung makapagtatapos ako ng may honor, mas malaki ang pag-asa na matanggap ako sa mga malalaking kompanya gaya ng kompanya ni mama. Walang saysay kung ga-graduate lang ako. Hindi ‘yon sapat.

Hindi ko naman mamanahin ang kompanya ni mama pagka-graduate ko. Kailangan kong pagbutihan. Kailangan kong galingan. Dahil bukod sa diploma na matatanggap ko, kailangan ko rin ng recognition sa mga tao na makatatrabaho ko. 

That’s how mom made her way to the top. Through sheer will and perseverance. Mom gives me the money I need, the tutors, the reviewers, and all that. At kung nagawa ‘yon ni mama nang walang ibang tumulong sa kaniya kung hindi ang sarili niya, then I can too, lalo pa at narito na lahat ng kailangan ko. Wala akong karapatan na magreklamo.

Chapter 10

Bivianne

Huminga ako nang malalim bago nagsimulang magsagot. Today is our midterm examinations. I need to do well. Ngayon ko kailangang ipakita kay mama na ako ulit ang makakakuha ng first spot sa buong batch namin. All those sleepless nights will finally pay off.

Sa kalagitnaan ng pagsasagot, I felt something dripped out of my nose. Nang punasan ko ‘yon ay nakita kong nagdurugo ang ilong ko. I quickly grabbed a napkin inside my bag. Napansin ‘yon ng teacher namin kaya agad niya akong pinatingala. But I didn’t listen to her. I need to finish the test on time. Ilang minuto na lang ang mayroon ako.

“It’s okay, Bivianne,” ani ma’am Teresa. “Bibigyan kita ng time mamaya para matapos ang test. Patigilin mo muna ang pagdurugo ng ilong mo.”

Sinunod ko siya. Hindi naman nagtagal at tumigil na rin ‘yon kaya nagpatuloy na ako. Kahit na nahihilo na ako ay hindi ko pa rin tinanggal ang tingin sa papel ko. Napapikit na lang ako nang maraan nang matapos ko ang huling equation. My head throbbed more.

“Time’s up! Pass your papers forward.”

Two more to go and we’re done for this day. Nagkaroon kami ng isang oras na break para mag punta sa comfort room o kaya naman kumain. Nilabas ko ang hinandang miryenda ni Cassady sa ‘kin at kumain sa hallway. Naglabasan na rin ang iba pa naming mga ka-batch para magpunta sa canteen. But it’s too crowded there for me.

“Hey!”

Napaupo ako nang tuwid nang makita si Oxem. “Hi. What are you doing here? ‘Di ba at midterm exams niyo rin?”

Tumango siya. “Breaktime. Naisip ko na dumaan dito para mangumusta. How’s the exam?” Naupo kami sa isang bakanteng upuan at doon nagkwentuhan.

Inalok ko siya ng dala ko na tinanggaihan naman niya. “I think I did well.” Nang hindi siya sumagot ay napatingin ako sa kaniya na titig na titig sa ‘kin. “What?”

“Nagdugo ba ang ilong mo?”

Automatikong napahawak ako sa ilong. “Actually, yeah. Meron pa ba?”

Kumuha ako ng panibagong napkin sa bulsa ko at pinahid ‘yon sa ilong. Mayamaya naman ay kinuha niya ‘yon sa ‘kin at siya na ang nagpunas. Napaiwas na lang ako ng tingin.

“There.” Tipid siyang ngumiti.

“Thanks.”

Saglit kaming natahimik habang kumakain ako. Pinanonood lang namin ang mga estudyante na nagdaraan sa harap namin.

“May pupuntahan ka ba mamaya after exams?” tanong niya.

Agad akong umiling. “Tapos naman na ang exams kaya sa tingin ko sa bahay lang ang punta ko.” At mag-aaral. I didn’t want him to know na mag-aaral pa rin ako kahit na wala nang exams bukas.

“Okay. Magpaalam kay Mang Kiko, may pupuntahan tayo.”

Kumunot ang noo ko. “Saan?”

“Basta.”

Hindi ko na nagawa pang mangulit dahil nagpaalam na siyang babalik sa building nila. Malapit na rin kasing matapos ang breaktime. Dalawang exams na lang at matatapos na ang paghihirap ng lahat ng mga estudyante. Honestly, exams din ang pinakaayaw ko sa lahat pero kailangan kong pagbutihan.

Nang matapos akong magsagot ay nagpasa na agad ako ng papel at nagpaalam kay Ma’am Teresa na pupunta lang sa comfort room. Mas lalo kasing lumala ang sakit ng ulo ko. Nagdugo ulit ang ilong ko nang makapasok ako sa comfort room kaya agad ko ‘yong pinatigil.

“Are you okay?”

Napatingin ako kay Yeshua na kapapasok lang ng comfort room. “Yeah. Ayaw lang tumigil na pagdurugo ng ilong ko. Kanina naman tumigil agad.”

“Dalawang beses nang nagdurugo ang ilong mo?” Tumango ako. “You know what? Tara na sa clinic. Baka kung ano pa ‘yan.”

“Ayos lang ako. Alam mo namang nagdurugo talaga ang ilong ko tuwing may exam, ‘di ba?”

“Pero ito ang unang beses na nagdugo ‘yan nang dalawang beses. Huwag ka nang makulit at sumama ka na lang kung ayaw mong hilahin kita.”

Hindi na ako umangal pa at nagpahatak na lang sa kaniya habang nasa ilong ko pa rin ang napkin. Nang makarating kami ay agad akong dinaluhan ng nurse. Kung ano-ano ang tinanong niya sa ‘kin na sinagot ko naman. Napansin kong may kausap si Yeshua sa phone, at hindi nagtagal ay nalaman ko rin kung sino ang kausap niya.

“Ayos ka lang ba?” nag-aalalang tanong ni Oxem bago lumuhod sa harap ko at sinipat ang katawan ko. “Sabi ni Yeshua, lagi raw dumurugo ang ilong mo. Nagpa-check ka na ba sa doctor tungkol dito?”

Bumuntonghininga ako at saka sinamaan ng tingin si Yeshua. Nagkibit-balikat lang siya na para bang hindi nagsisi sa ginawa niya. Sumandal lang siya sa hamba ng pinto at pinanood kaming dalawa.

“Ayos lang ako. Hindi naman kailangan ng doctor. Normal lang naman ‘to.”

“Kahit na. Paano kung malala na pala ‘yan? We never know.”

“Tama ang boyfriend mo, iha,” pagsingit ng nurse. “Mas mabuting magpakonsulta ka na sa doctor dahil baka malala na pala ‘yan. Isa ang pagdurugo ng ilong sa mga sintomas ng leukemia. Mas mainam kung doctor na ang tumingin sa ‘yo.” 

“I–I’m not her boyfriend,” ani Oxem bago binalik ang tingin sa ‘kin. “But yeah, you heard the nurse. Magpa-check up ka na sa doctor. Sasamahan kita.”

“Okay. Fine. Para hindi na kayo mag-alala.” Bumuntonghininga na lang ako at nagpatianod sa kanila. Alam kong hindi sila matitigil sa pangungulit hangga’t hindi ako nagpapatingin sa doctor. Mag-pinsan nga sila. Ang kulit nila pareho.

*

“Your tests are all clear,” ani doctor. “Prevent from picking your nose often because it might be the cause of irritation. Pwede ring namana mo ‘yan sa parents mo lalo na kung madalas. You can ask them about it. Other than that, I don’t see any problem.”

Tinaasan ko ng kilay sina Yeshua at Oxem bago binalik ang tingin sa doctor. “Maraming salamat po, doc.”

Nang makalabas kami ng room ay hinarap ko ang mag-pinsan. “See? I told you I’m okay.”

“Better sure than sorry,” sabi lang ni Yeshua bago naunang maglakad.

Hinarap naman ako ni Oxem. “I’m just glad you’re okay. Magpahinga ka na magkauwi mo.”

Naglakad na kami pabalik ng parking lot. “Akala ko ba may pupuntahan tayo?”

“Let’s go tomorrow. Magpahinga ka na muna. Alam kong napagod ka sa exams niyo kanina.”

“I told you, I’m fine!”

Mahina siyang natawa. “Okay. Okay. Nagpaalam ka na ba kay Mang Kiko?”

Napangiti naman ako. “I already did a while ago.”

Nag-commute kami ni Oxem papunta sa kung saan man niya ako balak dalhin. Medyo kabado pa ako dahil hindi pa ako nakakapag-commute sa tanang buhay ko pero ayoko namang sabihin sa kaniya. Mabuti na lang at kahit papaano, alam ko kung ano ang dapat gawin. I’m just not familiar with the destinations.

Hindi niya ako pinagbayad kahit na anong pilit ko. Lagi niyang sinasabi na siya ang nag-aya kaya libre niya. Hinayaan ko na lang siya. Nagmasid ako sa paligid at napansing medyo sumisikip na sa loob ng bus na sinasakyan namin. Huminto ang bus sa isa pang school kaya mas lalong nagkagitgitan.

Nasa tabi ako ng bintana kaya hindi ako nasisiksik pero napansin kong tinatamaan ng bag si Oxem dahil siya iyong nasa aisle. Hindi naman siya makausad dahil nasa tabi niya ako.

Kaya hindi ko na napigilan nang muli na namang tumama sa mukha niya ang bag nang may kalakasan. “Hey!” bulalas ko. “Can you please be careful? Kanina mo pa siya tinatamaan ng bag mo.”

“I’m sorry, miss,” ani lalaki bago inayos ang bag niya.

“I’m okay, Bivianne. Don’t mind me.”

“Kanina ko pa kasi napapansing tumatama na ‘yong bag niya sa mukha mo pero wala siyang ginagawa.”

“It’s normal lalo na kung siksikan. Saka isa pa, hindi naman ako nasasaktan.”

Napanguso na lang ako bago nag-iwas ng tingin. “Sabi ko naman kasi sa ‘yo dapat nagpahatid na lang tayo kay Mang Kiko. Hindi na sana tayo nakikipagsiksikan sa kanila.”

Mahina siyang natawa kaya napatingin ako ulit sa kaniya. “What’s funny?”

“I’m sorry. You just sound like my girlfriend right now.”

Napaawang ang bibig ko bago napaiwas ng tingin. Bumilis ang tibok ng puso ko dahil sa sinabi niya. “I’m not your girlfriend, though.” Sinubukan kong pakalmahin ang puso ko pero mukhang hindi ‘yon mangyayari dahil sa sunod niyang sinabi.

“Well, do you want to?”

Mas lalo akong hindi makahinga dahil sa tanong niya. Hindi ko alam kung ano ang dapat isagot sa tanong niya kaya nanahimik na lang ako.

“You’re aware that I’m courting you, right?”

Kumunot ang noo ko. “No. I’m not. Nanliligaw ka ba?” He didn’t even told me na mangliligaw siya. Malay ko ba.

“I’m sorry. Dapat pala sinabi ko na sa ‘yo noong una pa lang. Hindi ko naman alam. This is the first time I’m courting a girl.”

Napakagat ako sa ibabang labi ko. “Okay.”

“Okay? Okay, what?”

“Okay, you can court me.”

Hindi ko na naitago pa ang ngiti sa mga labi ko nang maramdaman ko ang paghawak niya sa kamay ko. Hindi pa rin ako makatingin sa kaniya at mabilis pa rin ang tibok ng puso ko. How I wish I knew what he’s feeling right now.

He intertwined our fingers until we reached our destination. Hindi niya tinanggal ang pagkakahawak sa kamay ko hanggang sa makalabas kami ng bus. Nawala na nang tuluyan ang inis ko sa lalaki kanina. I’m just too happy right now para isipin pa siya.

“Where are we going?” tanong ko. 

“To our secret hideout,” sagot niya.

“Your secret hideout?”

Tumango siya. “Madalas kami rito ng mga pinsan ko kapag nagb-bonding kami. It’s a relaxing place. Tamang lugar para mag-unwind matapos ang examinations natin.”

Nawala ang ngiti ko. “Pero secret hideout niyo ‘yan ng mga pinsan mo. I don’t think I should be there.”

“Don’t worry. My cousins won’t mind you being there. Nakilala mo na ang iba sa kanila, ‘di ba? They’ll be happy to meet you.”

Napaawang ang bibig ko. “Wait! Are they here?”

Isang malapad na ngiti lang ang binigay niya sa ‘kin. Nalunok ko na lang ang dila ko nang mapagtantong naroon nga ang mga pinsan niya. At hindi lang ‘yong mga na-meet ko na noong huling beses akong nagpunta sa bahay nila. There are more. And by more, I mean, ten more of them.

“Hello, Bivianne!” bulalas ni Paulle na siyang nakilala ko na noon. “Nice to see you, again.” Nakipagbeso siya sa ‘kin kahit na medyo naiilang pa ako sa kaniya.

“Hello, bestfriend!” bati naman ni Peter na nakatingin sa mga kamay namin ni Oxem na magkahawak pa rin hanggang ngayon. “Sabi naman sa ‘yo, magiging pinsan mo na rin kami.”

Nagtawanan sila kaya napaiwas na lang ako ng tingin. Imbis na bitiwan ang kamay ko ay mas lalo lang hinigpitan ni Oxem ang pagkakahawak n’on.

“Guys,” ani Oxem. “I want you all to meet Bivianne. Bivianne, meet my cousins. Nakilala mo na sina Paulle, Peter, at Kise. The others are Jennica, Geob, Robert, Chad, and Ava.”

“Hi, cousin-in-law!” bati ni Geob. Nakipag-apir pa siya kay Peter matapos akong kawayan. He emits the same energy as Peter. Sa tingin ko ay silang dalawa ang pinakamaloko sa kanilang lahat.

“Don’t mind these two,” ani Ava na may tipid na ngiti sa mga labi. Her moves are so refined. Ang hinhin din ng boses niya na kasalungat ng dalawa niyang pinsan. “Maloko lang ang mga ‘yan, but they don’t mean any harm.”

Nginitian ko rin siya. “It’s okay. Sanay na ako dahil kay Yeshua. I’ll just think that I’m going to deal with three Yeshuas from now on.” Nagtawanan naman sila dahil sa sinabi ko.

Nakipagkamay lang sa ‘kin sina Robert at Chad na may mga malalawak ding ngiti. They’re also playful pero hindi ganoong ka-hyper. Tahimik lang din si Jennica na kabaliktaran ng kuya niyang si Peter. Kung hindi pa nga nila sinabing magkapatid sila ay hindi ko pa malalaman.

Matapos ang pagpapakilala nila ay hindi naman ako nakaramdam ng awkwardness after. Hindi rin ako na-out of place dahil madalas nila akong isali sa usapan nila. Minsan lang talaga ay medyo nakakahilo lalo na kung sabay-sabay silang nagsasalita. Ang lalakas kasi ng boses nina Peter at Geob kahit na magkatabi lang naman sila.

“Hey,” bulong ni Oxem sa ‘kin. “Come with me.”

Tumango lang ako bago tumayo nang magsalita si Peter. “Saan mo naman dadalhin si Bivianne? Ngayon lang namin siya makakasama ‘tapos ilalayo mo pa.”

“Dinala ko siya rito para ma-relax, hindi para ma-stress sa inyo.”

Hinawakan naman niya ang dibdib niya. “Ang sakit mo namang magsalita, ‘insan. At para sabihin ko sa ‘yo, hindi nakaka-stress ang pagmumukhang ‘to. Ang dami kayang nagkakandarapa sa mga Ramos. ‘Di ba, Kise?”

Tinawanan lang siya nito. I have to admit, may itsura nga talaga ‘tong si Kise. They all look beautiful and handsome, pero iba ang aura niya. Hindi na ako magtataka kung habulin nga siya ng mga babae.

Binatukan naman siya ng kapatid niya. “Kay Kuya Kise, maniniwala pa ‘ko. Pero sa ‘yo? Nevermind.”

At muli na naman silang nagkagulo. Hinila na ako palayo roon ni Oxem kaya hindi ko na narinig pa ang mga sinabi nila.